Roze woensdag

Een paar maanden geleden kwam het bericht. Dit jaar geen Vierdaagse in Nijmegen. Iets wat onverbrekelijk met elkaar verbonden leek, Nijmegen en de Vierdaagse zou dit corona-jaar minstens een keer overslaan. Deze week was het zo ver, de week van de niet-doorgegane Vierdaagse. Geen afgezette straten, geen volgebouwde Wedren, geen militair kamp in Heumensoord en ook geen aan deze week verbonden feesten. Treurnis alom, behalve dan bij die enkele Nijmegenaar die de stad met al zijn feestdrukte deze week ontvluchtte en elders de rust op zocht die hij hier ontbeerde. Nijmegen zonder Vierdaagse, is dat Nijmegen nog wel? Natuurlijk de stad is meer dan zijn Vierdaagse, maar was toch al meer dan een eeuw de geziene gastheer voor al die wandelaars en feestgangers. Vandaag zou het de tweede wandeldag geweest zijn, de inmiddels fameuze en traditionele roze woensdag waarop stad en wandellegioen zich roze kleurde.
Gade en ik moeten even in de stad zijn, wat boeken ophalen bij de lokale boekhandel. Het is druk, als of er geen corona bestaat. De terrasjes zijn afgeladen en, ik had het niet verwacht, toch zeer roze gekleurd. Maar dat niet alleen. Er komen ook plukjes wandelaars binnen, niet te onderscheiden van de reguliere Vierdaagsewandelaar. Uitzonderlijk is dat al die lopers, die het parcours van de tweede dag hebben afgelegd als ware er geen annulering van de Vierdaagse Afstandsmarsen 2020, er nog zeer fit bij lopen. Duidelijk de fine fleur van wandelend Nederland die met warm applaus vanaf de terrasjes ontvangen worden. Er heerst zowaar toch een Vierdaagsesfeertje deze middag alsof er geen organisatie met marsleiders, route-uitzetters en controleurs nodig is om dat te bereiken. De Vierdaagse blijkt, ook al is het evenement dit jaar officieel geannuleerd,  haar eigen niet gesanctioneerde spoor te trekken. En zo viert Nijmegen toch, dan wel op iets kleinere schaal, zijn roze woensdag met lopers en toeschouwers die het lukt er  samen weer een feestje van te maken.