Rouw

Ik schrik als ik haar zie bij De Week Draait Door. Connie Palmen. Zwaar getekend door een jaar vol rouw. Zo ziet dat er dus uit. Jaren geleden mocht ik haar interviewen. Ze zag er in mijn ogen toen stralend uit, midden in haar relatie met Hans van Mierlo. Omdat zijn boekje “Het kind en ik” nu postuum verschijnt, is zij te gast.
Ik zelf leef dagelijks met de dood. Geen moment gaat voorbij dat  ik mij niet bewust ben van het vergankelijke. Ik kan me bijna niet voorstellen dat ander mensen dat niet hebben en mij oprecht zeggen: “De dood, daar ben ik eigenlijk nooit mee bezig.” Of er na de dood voor mij nog iets bestaat, geen flauw idee. Het kon best eens gewoon helemaal over zijn. Een geweldig niets. Waar ik minder over nadacht was over de rouw die de nabestaanden ongetwijfeld treft. Maar met het zien van Connie Palmen ben ik daar nu wat nadrukkelijker mee bezig. Ik hoor van haar rouwverwerking, hoe zij koos voor het gezelschap van vrienden tot volstrekt isolement. Hoe een toorn van bijbelse omvang zich van haar meester maakte in dat onbarmhartige jaar sinds de dood van Hans van Mierlo. Ik hoor haar zeggen dat die woede actief is, zoals rouw het tegendeel. “Rouw is verliefdheid zonder verlossing.” Er zal geen deur meer opengaan waar de ander door binnenkomt, er is geen samen meer. Alleen herinnering daaraan.
Ik betreur nu al mijn nabestaanden, die ooit door dat proces heen zullen gaan. Ik zal er geen weet van hebben, al lijkt het nu even of ik mij de toekomst herinner.
En ben ik zelf nabestaande? Ik heb geen vader, moeder, noch broer of zus meer. Het verdriet om hen is nooit zo schrijnend geweest. Het was zoals het was. Het tekende geen diep groeven op mijn gezicht. Maar er is gemis van tijd tot tijd. Niet meer even een kop koffie halen, hoe weinig ik dat ook deed.
En blijf ik ooit weer achter? Ik kan de toekomst herinneren, niet voorspellen. Het zal zijn zoals het is.