Rondje

Gade heeft nog vakantie. Dat levert nog een ander dagritme op. Gade heeft een plannetje. Niet voor niets hebben we de fietsendrager op de auto laten zitten. In Frankrijk hadden we ook onze fietsen bij ons, maar ik heb er geen meter getrapt. Dat had twee redenen. Toch iets te heuvelachtig en Gade had een snoertje van haar fietsoplader vergeten en heeft zij dankbaar gebruik gemaakt van mijn fiets op haar geregelde tochtjes. Ik offerde mij op en las in de schaduw van de oude lindeboom of volgde haar wat later met de auto naar het nabije stadje voor de ochtendkoffie. Maar nu terug in Nederland was er geen ontkomen meer aan. “Het is mooi weer en ik heb een mooi tochtje gevonden, 20 kilometer.” Aan de klank in haar stem weet ik dat er gefietst gaat worden. De Planken Wambuis-route. De accu’s zijn opgeladen, de fietsen worden op het rek gehesen. Op weg naar knooppunt 70. De eerste parkeerplaats is vol,overvol. Veel auto’s met lege fietsendragers. Op de volgende parkeerplaats is nog een plekje vrij. Fietsen afgeladen. We gaan op weg. Ik voel goed dat er een paar weken van fysieke inertie achter mij liggen. Ook merk ik dat de lichamelijke gesteldheid mij minder vrij op het rijwiel maken. Ik zwabber wat over de voor mij soms te smalle bospaadjes. Als ik daar alleen zou fietsen, zou er niets aan de hand zijn, maar heel 50+ lijkt zich hier uit te laten. Het wemelt van de tegenliggers die ik geconcentreerd probeer te ontwijken. Dat lukt. Een keer wordt de weg versperd door een daar loslopend stuk rundvee, sierlijk buig ik door de berm om haar heen. Halverwege ligt Otterlo. IJskoffietijd. Tweede etappe, via knooppunt 5 terug. Maar nu wordt het echt atb-rijden. Los zand, keitjes, veeroosters, gemiste afslagen. Ik blijf ternauwernood overeind, maar moet helemaal stoppen als een grote kudde schapen ons omringd. Laatste stukje. Fietsen weer opgeladen. De beloning ligt in een heerlijk stoofpotje vis in het dijkrestaurant.