Roltrap

“’t Was natuurlijk crisistijd.” We proberen een verklaring te vinden voor de uitgemergelde en desolate gezichten op de schilderijen en tekeningen van Dix en zijn tijdgenoten op de tentoonstelling “Te waar om mooi te zijn” in het Arnhemse Museum voor Moderne Kunst. We zijn een vriendin en ik. Zij is speciaal voor dit museum vanuit het westen hier naar toe gereisd. Aankomst een uur later dan gepland. Ze had drie treinen die ieder al standaard minimaal een kwartier te laat waren. Ik snap niet dat als die structurele vertraging met dit weer echt voor alle treinen geldt, waarom de dienstregeling niet wordt aangepast en dat er naast de wintertijd een soort NS-tijd bestaat van GMT + 15 minuten. Loopt alles weer op tijd. Behalve als er een “springer” actief is, of liever gezegd niet meer actief is. Ik leerde die term onlangs van een struise hoofdconductrice. Elk vak zijn eigen jargon.
Terug naar Dix. Al pratend kwamen we er op uit dat we ook nu weer midden in een crisis zaten. Niet alleen een financiële, maar ook een morele. Ik hoor op de radio en tv nu te veel het argument van bepaalde politici dat het wel gaat om belastinggeld dat wij met zijn allen moeten opbrengen en dat ten onrechte gebruikt wordt voor de ondersteuning van ontwikkelingswerk en dat vermaledijde culturele aanbod. En de omroepen, ook uw eigen belastinggeld!, moeten alleen maar programma’s maken en verder niets. De politiek wordt be- en overheerst door mannen en vrouwen die om met Oscar Wilde te spreken van alles de prijs en van niets de waarde kennen. We gaan schrale tijden tegemoet.
Dat is niet te merken aan de plezierige lunch die we in een verrassend etablissement gebruiken. Er staan zelfs oesters op de kaart en even later op onze tafel.
Aan het eind van de middag zwaaien we elkaar op het station van Arnhem uit. Door al die verbouwingen een schier onneembare vesting met te steile en vooral te lange trappen. En kan van mijn belastinggeld daar dan niet eens die roltrap hersteld worden die het nu al maanden niet doet!