Robijn

Gisteravond was ik uit eten. Nu gebeurt dat wel vaker. En lang niet alle uit-etentjes zijn van een dergelijk culinair gehalte dat zij het waard zijn middels deze pagina’s aan de vergetelheid ontrukt te worden. Dat was gisteravond ook niet het geval. Nee, waarom dit etentje wel te memoreren is de aanleiding ervan.
Ik ben in juli 1970 met Els getrouwd. Een plezierig huwelijk, maar het kon geen standhouden. Geen ruzies of zo, integendeel haast. In 1990 werd de scheiding uitgesproken. Maar we verloren elkaar niet uit het oog. En sinds 1990 ‘vieren’ we elk jaar nog onze trouwdag. Lang niet altijd op de dag zelf, maar zo in de buurt ervan. En de viering bestaat uit het etentje dat ik aanbied en het cadeautje dat Els mij geeft. Gisteren was het weer zo ver. Waren we niet in 1990 gescheiden, dan zouden we 40 jaar getrouwd zijn geweest. Een robijnen huwelijk. We realiseren ons dat we nu net zo lang  getrouwd  als gescheiden zijn.
Ooit heb ik wel gevierd dat ik 25 jaar getrouwd was. Dat was begin 2007. Ik was toen 5 jaar met Connie getrouwd plus de 20 jaar met Els, maakt samen dat ik, maar dan ook ik alleen, 25 jaar getrouwd was. We vierden dat gedrieën met, uiteraard, een etentje.
Na de maaltijd gisteravond gingen we samen nog naar een huisconcert bij vrienden in Puiflijk. Na afloop bracht ik Els naar haar huis, waar we net op tijd waren om de tv-serie ‘In therapie’, die we allebei volgen,  samen te bekijken.  Het echtpaar Paul en Karen samen op de bank. Een huwelijk op springen. Onbegrip en afstand, claims en verwijten. Ik herkende weinig tot niets. Ons huwelijk bracht het  wel niet verder dan een porseleinen status, onze vriendschap heeft wel degelijk de glans van robijn.