Ritme

Geen kwaad woord over een weekje er tussen uit. Het huisje is naar behoren, het gezelschap meer dan aangenaam. Er wordt gelachen, gepraat, gelezen, gesproken, een spelletje gespeeld, gegeten, gewandeld (door de anderen), een borreltje gedronken (ook door de anderen). Het is zoals zo’n weekje zich hoort te ontrollen.
Maar dit buiten verblijf is fnuikend voor het ritme. Een ritme dat in niets lijkt op de daagse riten. Maar dat is ook de reden voor en het gevolg van er uit zijn. We slapen lang uit en staan pas op tegen de tijd dat ik normaliter aan dit blog begin. Na het opstaan is het tijd voor het uitgebreide gezamenlijke ontbijt en dan is het al na twaalven dat ik begin met “Geen kwaad woord etc.”
Het late opstaan is ook het gevolg van een lange televisieavond. Eigenlijk hoor je deze week het tv-kijken tot het hoogst noodzakelijke te beperken. Het journaal en misschien een makkelijke quiz. Maar daar moet je het dan wel mee gehad hebben. De rest van de tijd is er voor elkaar of voor het boek dat nu voldoende aandacht kan krijgen. Dat liep gisteren helemaal mis. Eerst was daar Downtown Abbey.  Vier fanatieke volgers en een lid van het gezelschap dat uitvoerig werd bijgepraat zodat ook zij de ontwikkelingen goed kon volgen. Vervolgens was er het portret van Lubbers, voor de enkele CDA’er onder ons een must. Een dieptepunt was de slappe slotaflevering van ‘Overspel’, waar als een deus ex machine de afloop aan de hand van een krantenverslag moest worden uitgelegd. Wat een armoede, wat een povere oplossing. Tv-drama op zijn smalst. Tot slot was er de Duitse serie over WOII. Televisie in zijn rauwste en meest aangrijpende vorm. De geschiedenis in al zijn wreedheid in je huid en geest gebrand. De vernietigende kracht van een ideologie. Te veel onrust zo vlak voor het slapen gaan. Laat, in ieder geval voor mijn doen, in bed. Fnuikend voor het ritme. Of is het dit ritme dat bij een weekje er tussen uit hoort?
De rest van het gezelschap is een wandeling aan het maken. Ik beperk me tot een ommetje. Mijn home trainer heet niet voor niets zo. Die staat thuis. Ik ben uit, uit met zijn eigen ritme.