Risico

Stel nou eens dat de monster-truck wel keurig over de zes auto’s was heen gereden, op tijd had geremd en ver voor het publiek was omgekeerd om zijn volgende trucje te doen. Dan waren na afloop de toeschouwers tevreden naar huis gewandeld, nog bewonderend napratend over de spanning die het gebodene had opgeroepen. En niemand in het land had geweten dat er in Haaksbergen een auto-show met met monster-trucks was geweest. Niemand zou zich druk hebben gemaakt over de aard van de vergunning, de plaatsing van de dranghekken, de ervarenheid van de chauffeur of de technische staat van de monster-truck, die niet anders deed dan zijn naam waar maken en als een monster te keer ging.
Maar de truck sprong niet over zes auto’s heen, remde niet en reed het publiek in met het onontkoombare fatale resultaat als zo’n gevaarte in een mensenmassa belandt. En nu barst de discussie los. Wie is de schuldige? De chauffeur, de organisatie, de gemeente, het publiek? De chauffeur omdat hij reed? De organisatie die de veiligheidsvoorschriften, zo die er al waren, niet in acht nam? De gemeente die nooit zo lankmoedig een vergunning had moeten afgeven? Het publiek, dat maar niet had moeten komen kijken, want je kunt toch op de vingers van een hand nagaan dat er aan zulke evenementen op een klein marktplein altijd risico’s kleven en een dranghek nog geen Canta kan tegenhouden, laat staan een monstertruck.
Achteraf weten we precies hoe het ongeluk voorkomen had kunnen worden. Door niet achter het stuur te gaan zitten, door het niet te organiseren, door het niet toe te staan, door niet te komen kijken. Maar er werd gereden, er werd georganiseerd, vergunningen zonder al te veel beperkende voorwaarden verleend en het publiek kwam kijken.
En dan wordt het zondagmiddag. Een feestelijk zondagmiddag. Het is kermis in Haaksbergen. Totdat een monstertruck op hol slaat. En dat brengt risico’s met zich mee.