Rimpels

Gade en ik waren in Drenthe. Een weekendje om die wondermooie solo-voorstelling te zien van Dannie Ronaldo. Ik schreef daar gisteren over. Ga, als je de kans krijgt, die voorstelling zien. Reis er dit weekend voor naar Diest in België of volgend jaar naar andere plaatsen in Vlaanderen waar hij te zien is. U zult er geen spijt van hebben.
We zagen de voorstelling in Meppel, samen met wie ik vaak mijn bloggende neef noemde. Maar neef blogt thans gans anders. Geen geschreven stukjes meer, maar foto’s. Hij houdt sinds een paar weken een fotoblog bij. Een paar opnames, miniem commentaar. Geen lange stukken meer. Zijn verfijnde pen heeft een tijd geleden al rust genomen. Was even wennen, geen geregeld blog meer in Dossier Moddergat. Maar hij heeft de pen neergelegd en vervangen door de camera. Een echt fototoestel, niks geen telefoon. En nu heeft u zich weer voorgenomen om dagelijks -lang leve de discipline- wat foto’s van zijn hand te plaatsen, hooguit een paar regels commentaar, ter adstructie, meer niet.
Omdat we toch in de buurt zijn gaan we de dag na de voorstelling bij hem en zijn vrouw op koffiebezoek. Hij woont 25 kilometer verderop aan de Bosrand waar wij deze zomer drie weken verbleven en op hun kat Gijs pasten. Gijs lijkt ons nog terug te kennen, al weet je dat bij katten nooit helemaal zeker. Hij loopt in ieder geval niet weg als wij het erf, zijn erf, betreden en dat is voor Gijs al heel wat. Wij leggen het uit als een teken van herkenning.
Neef, die ooit blogde, pakt zijn camera. Hij wil wat foto’s maken van mij en Gade. Hij drukt oneindig vele malen af. De tijd van 12 opnames op een rolletje is lang voorbij.
Vandaag stuurt hij mij wat foto’s en plaatst er ook een paar op zijn blog. Wij blijken het begin van een project te zijn, een project dat misschien wel nooit tot uitvoer komt.
Ik zie mijn hoofd, zeker als het lacht, getekend uit rimpels. Dat is wat van een mens rest, een verzameling rimpels die groeven trekt, elk jaar meer. Karakteristieke kop is daar een fraai eufemisme voor. Niet te veel lachen dus, dan valt het wel mee. Maar er is nog zoveel om te lachen. Laat de rimpels maar komen.