Rijexamen

Op het moment zelf had ik er niet meer aan gedacht. Leefde dan ook niet met Zoonlief mee toen hij voor zijn rijexamen opging. Voor de derde keer. Wat dat betreft is het echt een zoon van zijn vader. Ook ik ging drie keer op voor mijn rijexamen. Ik deed dat in militaire dienst. In twee maanden tijd werd ik opgeleid tot chauffeur. Autorijden was toen zeker niet mijn hobby en ik weet niet of ik zonder die militaire dwang ooit een rijbewijs gehaald zou hebben. Er zijn mensen die beweren dat je aan mijn huidige rijstijl nog kunt zien dat ik hebben leren rijden in een stugge legerjeep met dubbel klutsen en zonder stuurbekrachtiging. Maar ik vind dat kwaadsprekerij. Ik zou mijn rijstijl eerder karakteristiek willen noemen. Van mijn militaire rijlessen heb ik een ding goed onthouden. Mijn instructeur, de korporaal der 1e klasse Ritstier, leerde mij: “Kinderen steken nooit onverwacht over. Kinderen steken altijd over!” Zo moest je rijden, met dat ik je achterhoofd en de blik op de weg.
Toen ik gisterochtend weer thuis kwam, zag ik dat Zoonlief gebeld had. O ja, rijexamen, schoot er door mij heen. Even niet aan gedacht. Ik bel hem. Hij is geslaagd. Nu kan hij gaan rijden in het autootje dat hij maanden geleden al voor een sloopprijsje kon kopen. Het stond werkeloos bij hem voor de deur, wachtend op het moment dat zijn eigenaar gerechtigd zou zijn er in te rijden. Nu is het zover. De examinatrice heeft het licht op groen gezet. Om dat heugelijke moment te vieren nodigt Zoonlief mij uit voor een lunch in het nabije koffiecafeetje. Hij straalt. Ik herken dat euforische gevoel, als blijdschap je hele bestaan doorgloeit. De volgende dag zal hij zij rijbewijs gaan aanvragen. De spoedprocedure. Deze week nog wil het in bezit hebben om zich met Pinksteren te kunnen aansluiten in de rij van dagjesmensen die een toertje maken. Zoonlief gaat steeds meer bij de grote mensen horen.