Rib

Ik ben er een paar dagen tussenuit geweest. Voor het eerst sinds lange tijd waren Gade en ik weer in de Achterhoekse bossen te vinden. Ver weg van het Girogedruis dat door het Gelderse denderde. Normaal neem ik op dat soort uitstapjes mijn volkomen uit de tijd zijnde laptopje mee, maar dat bleek inmiddels zo traag als een slak in een emmer snot te zijn. Daar een stukje op tikken betekende dat ik een dag nodig zou hebben om een stukje te produceren. Bij wijze van spreken uiteraard. Dus ik besloot mij een paar dagen blogvrij te geven. Eerlijk gezegd voelde dat aan als een groot verraad aan mijzelf. Ik pleegde bedrog, verzaakte mijn zelf opgelegde plicht. Maar ik ben weer thuis, dus niets let mij de draad weer op te+ pakken.
Mijn verblijf in het schilderachtige boshuisje werd dit keer gekenmerkt door een vervelend van tijd tot tijd even opspelend snerpend pijntje. Ik had er een paar dagen voor vertrek al last van. Vlak voor we vertrokken keek mijn overbuurvrouw we nog even naar. Ik kan iedereen aanraden een fysiotherapeute als overbuurvrouw te nemen. Een paar handgrepen en zij diagnosticeerde een geblokkeerde rib. Vraag me niet hou je daaraan komt, maar ik had het. Zij bracht wat tape aan rond de linkerkant van mijn imposante torso en wenste mij een plezierige vakantie. Voor de zekerheid reed Gade want verwachte en onverwachte bewegingen leidden tot venijnige pijnscheuten. Maar ik droeg mijn lijden dapper. Lijden dat verzacht werd door het plezierige bezoek dat we kregen, het plezierige bezoek dat we aflegden en lijden dat helemaal weg ebde toen PSV toch nog kampioen werd. Gade komt uit Eindhoven en ik studeerde er ooit. Dat schept toch een band.
Vannacht heb ik de tape van mijn huid gescheurd. Ik geloof dat ik niets meer voel, dat mijn rib gedeblokkeerd is. Maar ik mag niet te vroeg juichen, zei de overbuurvrouw. Na een dagje zonder tape weten we meer. Ik wacht af. Het tikken ging met de gebruikelijke fouten, maar zonder pijnscheuten. Ik ben weer thuis.