Revalidatie

Sinds een week is mijn revalidatie serieus ter hand genomen. Ik was natuurlijk de afgelopen weken dagelijks al keurig bezig op mijn hometrainer om de conditie weer wat op te vijzelen na de weken immobiliteit. De hometrainer leende ik van mijn zoon, die het apparaat graag afstond. Wel vroeg hij zich af waar hij zijn badjas dan nu moest ophangen, maar daar heeft hij vast een oplossing voor gevonden. Daar is hij slim genoeg voor.
Vorige week had ik de eerste afspraak met een fysiotherapeute. Ruim een jaar geleden leidde zij mijn revalidatie na de hartingreep. Zij kent mijn geschiedenis, dus koos ik voor haar nu mijn gehechte achillespees, vergeef me de beeldspraak,  een duwtje in de rug moet krijgen. En nu bezoek ik haar twee maal per week en wikkel het programma af dat zij voor mij heeft uitgedokterd.
Ik moet weer netjes leren lopen. De voeten goed afwikkelen. Ik ontdek weer spieren waarvan ik het bestaan een paar maanden ontkend heb. Hand in hand schrijd ik met haar door de oefenzaal een koningspaar gelijk. Zij is bezorgd dat ik mijn evenwicht verlies en ondersteunt mij als ik op een been moet blijven balanceren. In het programma zitten ook een aantal apparaten die niet alleen mijn voeten en benen weer sterker maken, maar ook de ander spieren in mijn lijf weer een oppepper moeten geven.
De tweede afspraak, afgelopen dinsdag, is gepland op de tijd waarop het fitnessgroepje waar ik mee sportte er ook is. Een paar maanden heb ik ze niet gezien. Ik word begroet als ware ik een wederopgestane Christus. “We dachten al dat je dood was, omdat je niets van je liet horen.” “Fijn je weer te zien.” Het zal nog een tijd duren voor ik me weer bij het groepje zal voegen. Voorlopig koester ik me twee keer per week in de persoonlijke begeleiding van mijn therapeute en zal me laten stimuleren door haar waarderende opmerkingen. En ik zal mijn best doen op de legpress en hoe die andere apparaten ook mogen heten.