Reünietje

In 1968 studeerde ik af. Dat klinkt lang geleden en deftig. Het is inderdaad lang geleden, meer dan en halve eeuw. En afstuderen is een groot woord voor het beëindigen van mijn opleiding aan een sociale academie. Een plezierige opleiding die voor mij gemaakt leek en waarvan ik het gevoel heb dat ik er nog dagelijks de vruchten van pluk. Studenten waren we in die tijd, of leerlingen, maar hoe dan ook aardige studenten, aardige leerlingen. Het was ook, zo aan het eind van de jaren ’60, een aardige tijd. Heel veel aardiger in ieder geval dan nu. Toen dachten we nog de wereld naar onze hand te kunnen zetten, blaakten van wilskracht en vermetel vertrouwen en we hadden het leuk met elkaar, we hadden het goed met elkaar. Dat is geen nostalgische terugblik, een beetje wel natuurlijk, maar het is ook een nog levende herinnering. En niet alleen bij mij. Een aantal jaargenoten bevestigt mijn gevoel. De klas van 1968 komt af en toe nog bij elkaar. Vandaag was het weer zover. De grootse plannen van meer dan een jaar geleden om elkaar weer eens op te zoeken moesten in de ijskast. De pandemie. Nu werden we uitgenodigd elkaar voor koffie en lunch te ontmoeten in een uitspanning in het Brabantse waar streng wordt toegezien op het handhaven van de coronaregels. Net op de dag nadat er strengere bindende adviezen over groepsgrootte en ruimtegebruik waren aangegeven. Reden voor een aantal om de uitnodiging toch maar aan hen voorbij te laten gaan. Te groot risico. We waren met ons zevenen plus aanhang. En zelfs die zeven riepen weer die oude sfeer van toen op, van het plezier dat we toen met elkaar hadden, de gein van het samenzijn en intussen ook nog een vak leerden dat ons stuk voor stuk op de een of andere en op soms heel afwijkende manier toch te stade kwam.
Het is goed elkaar weer te zien. We begroeten elkaar op afstand, houden ons redelijk aan de adviezen en hebben het over toen en vroeger, toen alles echt wel even beter was. We spreken af elkaar over een jaar weer te zien. IJs en weder dienende en DV. Vlak voor vertrek maken we met ons zevenen nog een “Grapperhausje”.