Reiziger

Ik spreek haar in de pauze van een orgelconcert. Binnenkort zal ze voor 3 maanden naar India vertrekken. In haar eentje. Ze heeft alleen de vliegreis heen en terug geboekt. Daar in dat verre land wil ze de rust zoeken, rondtrekken en haarzelf ontmoeten. Wie weet in de stilte van een ashram. En na dat ¼ jaar weer terug naar Nederland. In de betrekkelijke zekerheid dat kort daarop een nieuw jaarcontract bij haar werkgever zal ingaan. Haar Aziatisch uitstapje, zo had ze geregeld , valt precies tussen de afloop van de ene contractperiode en de start van andere.
Ik heb nooit die aandrang gevoeld op zo’n avontuurlijke reis te gaan. Ik ben weliswaar in menig buitenland geweest, maar dat waren altijd tamelijk gestructureerde reisjes van hooguit 10 dagen. Vaak ook nog in werkverband. Ik bezocht Nicaragua, Japan, Taiwan, Slowakije en Rusland. Mijn vakantielanden zijn liggen her en der door Europa verspreid. Van Wales tot Griekenland en bijna alles daar tussenin. En altijd in het gezelschap van Gade of Ex of vrienden. Het in mijn eentje met een rugzak op rond trekken, ik huiver bij de gedachte. Die avonturier zit helemaal niet in mij. Mijn gesprekspartner heeft dat wel in haar. Trok ooit al zo door Brazilië. Wat mij tegenhoudt? Op dit moment de geruststellende zekerheid dat ik een heleboel dingen niet meer hoef te willen, als ik ze al ooit gewild zou hebben. Ik zou nog wel eens New York willen zien, maar dan heb je het wel gehad. En dat mag met een min of meer uitgestippelde reis met vliegtuig en hotel keurig van te voren geboekt. De bonnefooi is nooit zo mijn bestemming geweest.
Zo dadelijk zwaai ik mijn gasten van de afgelopen vier dagen uit. Een vipasana-leraar met zijn vrouw. Die trekken de wereld rond. Van hot naar haar. Zonder vast huis. Leven van de gaven die zij krijgen en vinden onderdak bij vrienden en bekenden. Net zoals de jonge vrouw uit mijn pauzegesprek zijn het reizigers. Misschien ben ik ook wel een reiziger, maar dan eentje die zijn bestemming heeft gevonden.