Regenwormen

“We gaan toch ook wel spelletjes doen”, was de voorwaarde die dochterlief stelde aan het samen eerste kerstdag vieren. En zo geviel het dat die dag er precies zo uitzag als het volgens de meest traditionele draaiboeken hoort. De gasten, zoon, dochter, hun moeder kwamen zo tegen koffietijd. De winterwandeling kon gemaakt worden in het mooist denkbare decor en toen was het inderdaad tijd voor spelletjes. Het was lang geleden dat de familie zo rond de tafel zat geschaard en zich waagde aan een potje scrabble. Met daarbij natuurlijk de onvermijdelijke discussies: “Als ongerijmd bestaat, dan is gerijmd ook een woord, net zo als gerijmde. Je hebt woorden die rijmen, dat zijn gerijmde woorden!” “Ben je gek, dat zijn rijmwoorden!” De uitroeptekens staan niet voor niets  in deze citaten. Meestal win ik met scrabble. Deze keer niet. Tegen zoveel ongerijmdheid kan ik niet op.
Dochter heeft een hele verzameling spelletjes bij zich. Van Carcasonne, via Kolonisten naar Regenwormen. Bij dat laatste moeten de spelers zich voorstellen kippen te zijn op zoek naar regenwormen, waarbij zij het slachtoffer kunnen worden van hun eigen gulzigheid. Langzaam komen we in het spel. Het beroerde van dit soort spelletjes is dat de spelregels  op het eerste oog zo ingewikkeld lijken dat mij de lust tot spelen al bij voorbaat vergaat. Wat dat betreft is het net het leven. Als ik geweten had dat het zo ingewikkeld was, was ik er nooit aan begonnen. Maar dat heb je niet zelf voor het zeggen, net zo min als mee doen aan spelletjes op kerstmiddag. Dit blijkt toch een aardig spelletje te zijn, dat ook niet al te lang duurt. Binnen 20 minuten is er een winnaar bekend. Ik ben dat weer niet, geen enkele keer. Wel de volgende ochtend. Dochterlief is blijven logeren en direct na het ontbijt spelen we gedrieën. Als we bijna klaar zijn gaat de bel. De buurvrouw heeft een vraagje. Als ik terugkom blijk ik gewonnen te hebben, zonder dat ik er bij was! Wat een mooi spel, winnen, terwijl je niet eens meer meedoet! Dat is pas leven.