Regenboog

Het is natuurlijk maar een verhaal. Een verhaal dat bij vele volken in vele talen en tal van variaties al eeuwenlang verteld is. Het verhaal van de zondvloed. In de Bijbel staat het opgetekend in Genesis 9. Een hoofdstuk dat door de van kaft tot kaft-lezers ook gebruikt wordt als rechtvaardiging van de doodstraf, want in vers 6 staat dat iedereen die een mens doodt, zal daarvoor met zijn eigen leven moeten betalen. Misschien in de tijd dat dit verhaal geschreven werd een zinnige opmerking. In die tijd, op die plaats. Intussen weten we beter,  tenminste denken we beter te weten. De tijden zijn veranderd, al lijkt dat toch nog niet door iedereen doorgedrongen te zijn. Ik ga ook geen Bijbelexegese geven. Er was een gans ander reden dat ik bij Genesis 9 uitkwam.
Wij vertoeven deze dagen aan de bosrand. Zo heet de straat langs, inderdaad, de bosrand. Achter ons het bos waar de tuin bijna onmerkbaar in over gaat. Aan de voorkant kijken we uit over de velden rond het brinkdorp D dat aan einder ligt, achter de door berkenbomen omzoomde weg. Paarden grazen. Wind en wolken schilderen een kleurrijk patroon aan de hemel. Minstens vijftig kleuren grijs en wit en blauw. Soms een regenvlaag, dan weer een streep zonlicht. Een lichtspel.
Zo maar uit het niets is er dan de regenboog. Raakt de bodem in een veel kleurige waas en verliest zich halverwege in een donkere wolk. Ik herinner me het Engelse ezelsbruggetje over de kleurvolgorde. Richard of York gave battle in vain. Rood, oranje, geel,groen blauw, indigo, violet.
Maar bij elke regenboog moet ik ook denken aan het verhaal dat ik ooit leerde dat de regenboog het teken is dat god de mensen trouw blijft. Genesis 9:17. Vraag me niet wie of wat god is. Daar mag ik graag over denken, mij zelf vragen stellen, antwoorden vinden en die weer verwerpen. Maar de regenboog, dat blijft voor mij een machtig teken van trouw, trouw tussen de mensen.