Reces

Gade en ik zijn al weer een paar weken terug van vakantie. Twee geweldige weken in een even geweldige omgeving. De Italiaanse Marche. Straks in augustus nog een weekje Frankrijk, de Morvan. Tussen die twee vakanties in werkt Gade gewoon door. In de periode dat alles en iedereen met vakantie lijkt te gaan, blijft Gade gewoon aan de slag. Ik niet. Ik heb eigenlijk altijd vakantie. Natuurlijk merk ik wel dat het vakantietijd is. De Tweede Kamer is met reces, mijn mannenclub komt voorlopig niet bij elkaar en gisteren was de laatste veertiendaagse woensdagmiddag zangclub van dit seizoen. In september gaan we daar weer aan de slag. Maar eigenlijk is mijn bestaan een grote vakantie. Ik kan mijn tijd zo goed al altijd zelf indelen. Natuurlijk heb ik ook mijn afspraken en afspraakjes, maar geen daarvan lijkt uit- of afstel niet te kunnen verdragen, met uitzondering dan van de huwelijken die ik sluit. Een bruidspaar laat je niet wachten. Het is een geruststellend gevoel dat de wereld gewoon door draait, terwijl jij permanent vakantie viert. Soms denk ik wel eens pensioen, ik had het jaren eerder moeten doen.
Als afsluiting van het seizoen zong mijn zangclub gistermiddag een uurtje korter en borrelde een uurtje langer. De zomerstop moest gevierd worden. Vakantieplannen en -ervaringen werden uitgewisseld en er was tijd voor wat persoonlijke gesprekken. En terwijl het buiten af en toe gutste van de regen spraken we over zonnige vakantiebestemmingen, huisjes in Spanje en ateliers in Groesbeek. We wensen elkaar een goede zomer. Iedereen lijkt met vakantie te gaan. Ik nog niet. Ik blijf hier. Want er wacht nu, vrijheid of niet, een fikse en gezellige klus. Ik mag weer mijn kleine rolletje vervullen in de Vierdaagse. Maar ook dat is een feestje, een vakantiefeestje. Samen met nog een paar honderd vrijwilligers de Vierdaagse op rolletjes laten lopen. Over een dag of tien is het zover.
Hierboven deed ik tamelijk lyrisch over mijn eeuwigdurend vakantiegevoel, maar er is natuurlijk een verplichting waar ik mij, vakantie of niet, niet aan kan of wil onttrekken. En dat zijn deze dagelijkse paar honderd woorden. Die kunnen mij niet missen. Die rekenen er op geschreven te worden. Ik zal ze niet teleurstellen, geen reces voor de schrijver.