Recensie

Ik ben een veelkijker en ik schaam me er niet voor. Er zijn toch maar weinig dingen waar ik me voor schaam. Ik ben de schaamte voorbij, net als de ambitie.Geeft een boel rust en in die rust mag ik graag tv-kijken. Ik zap van links naar rechts, neem op, speel af. Als ik toch nog iets zou willen zijn dan zou dat tv-recensent zijn. Om de paar dagen het volk meedelen waar ik plezier aan beleefd heb, waar ik me aan geërgerd heb.
Een paar dagen geleden werd in mijn lijfblad de loftrompet gestoken over de Deense serie ‘Rita’ over een lerares waar bij volgens het commentaar onze Juf Ank van ‘De Luizenmoeder’ maar schraal bij zou afsteken. ‘Rita’ was een regelrechte aanrader werd er geschreven en te volgen op Netflix. Een goed advies moet je nooit in de wind slaan, dus Rita bekeken. Het kwam me uitermate bekend voor en toch wist ik zeker dat ik de serie nooit gezien had, maar toch herkende ik elk beeld. En ook Gade wist zeker dat dit plot haar meer dan bekend voorkwam. En opeens viel het kwartje. Voor de zekerheid nog even gecheckt op Internet en ja hoor, twee jaar geleden was er een Nederlandse remake van Rita onder de titel ‘Tessa’  na een seizoen stopgezet. De kijkcijfers waren onvoldoende geweest. Maar hoe het verder met Tessa is afgelopen kunnen we nu via Rita aan de weet komen. Die is in Denemarken al met haar vierde seizoen bezig. Ik zal haar via Netflix gaan volgen. Det er dejligt.
Niet zo leuk was mijn kennismaking met Paul de Leeuw en Marc-Marie Huijbregts als mislukt door elkaar heen pratend komisch duo dat de achterliggende week nog eens bekeek. Keek op de week, maar dan wel een gortdroge cake zonder esprit. Rommelig en toch nog goed voor bijna een miljoen kijkers. Maar dat is een schijntje in vergelijking met de 3,3 miljoen kijkers voor ‘De Luizenmoeder’, grappig tot in de kleinste details.
Nog een kijktip en dan houdt mijn tv-recensentenbestaan weer op: ‘Over de rug van de Andes’ van Stef Biemans.