Reactie

We zijn op weg naar de grote stad Utrecht. Naar W. Die wordt vandaag 60 jaar. W. heeft gevraagd of wij een vriendin van hem die ook in Nijmegen woont mee willen nemen. Uiteraard. Gade, ik en de vriendin gaan op weg. We gaan met de auto. W. woont ergens ver weg in de grote stad Utrecht. En dan is een auto een gemakkelijk transportmiddel. Beter dan de rits fiets-trein-bus-stukje lopen. De Tom-Tom zegt dat wij er een uur over zullen doen. Met het openbaar vervoer zouden we er beduidend langer over doen. Bijna een uur meer leert OV 9292 mij. Ik rij. Het is lang geleden dat ik dit traject reed. Vroeger veel vaker. Nu nog maar zelden. We zoeven, ons keurig aan de snelheid houdend, over de Veluwe naar de Utrechtse Heuvelrug. Grote bruine borden wijzen mij daar op. Geeft een vakantiegevoel, want ik kende dit soort borden vooral uit Frankrijk.
Gade en de vriendin hebben het over de toekomst van de culturele ondersteuning. Of die er nog wel is. En in welke mate. Zijn altijd wat treurigstemmende gesprekken. Hoeveel inhoudelijk kapitaal er wel niet vernietigd wordt en wanneer de kaalslag ophoudt. Of Nederland ooit nog verstandig wordt en niet heel veel kinderen met nog meer badwater aan het weggooien is. Ik luister. Luister naar hen en naar Eva, de Vlaamse stem op mijn Tom-Tom. We draaien Utrecht in. Of beter gezegd de Utrechtse Ring op. Om bij W. te komen moeten we helemaal noordwaarts, om de stad heen. Op de Ring probeert een naast mij rijdende witte stationcar mijn baan op te rijden. Hij heeft mij waarschijnlijk niet gezien en komt gevaarlijk dichtbij. Ik wijk iets uit en toeter. Het gevaar wordt afgewend. Verontschuldigend steekt de bestuurder zijn hand op. Minzaam wuivend aanvaard ik zijn excuus. Net op tijd gereageerd. Ik sta stil voor een verkeerslicht. Moet rechtsaf. Krijg groen, maar ik niet alleen. Ook het zebrapad naast mij. Ik kan nog net een overstekende Turkse mevrouw ontwijken. Ik zie haar nog net op tijd of is het het roepen van Gade en de vriendin die mij nog net om haar heen laat slingeren. Precies op tijd gereageerd. Eigenlijk iets te laat. Ik steek verontschuldigend mijn hand op. Ik denk niet dat ze dat opmerkt. In mijn spiegel zie ik haar rustig doorkuieren.
Precies een uur na vertrek stoppen wij W’s voordeur.