Ik had vandaag kunnen schrijven over de twee huwelijken die ik sloot, over de genoeglijke lunch met A, over de ontmoeting met Zoonlief in het koffiecafeetje dat inmiddels is uitgegroeid tot een eetcafé of over de wedstrijd Australië-Nederland die Gade en ik samen met de overbuurvrouwen bekeken. Zeker over dat laatste was het nodige te melden geweest. Over onze uitdossing en het liedje dat een van de overbuurvrouwen en ik zongen als het spelbeeld daar aanleiding toe gaf. Ook zou ik het kunnen hebben over de komst van nog een vriendin die even haar wedervaren op relationeel gebied met ons deelde. Maar dat alles zou de grootte van een blog overtreffen. En ik wil het toch altijd tussen de 300 en 400 woorden houden. Houdt het voor mij behapbaar en vooral ook leesbaar.
Voor ik met de twee huwelijken begon, liep ik even de afdeling burgerzaken op om de aktes te halen. Achter een van de bureaus zat een voor mij nieuw gezicht. Wij stelden ons aan elkaar voor, maar in ons beider blik was iets van herkenning. “U heeft een erg bekend gezicht.” “Ik ken jou ook ergens van.” Iets in mij maakte het verklaarbaar dat ik hem, zeer tegen mijn gewoonte in, direct tutoyeerde. En dat werd niet alleen ingegeven door het leeftijdsverschil. We vroegen ons af wat het kon zijn waar we elkaar van zouden kennen. Bij het voorstellen had ik ,zoals gebruikelijk, zijn naam maar half gehoord. Maar opeens wist ik het. Herkende ik hem. “Jij bent Ratje!” “Ja, zo noemde iedereen mij, terwijl ik niet zo heette!” Zijn eigen naam leek daar wel veel op, maar iedereen sprak hem aan als Ratje. Meer dan 40 jaar geleden had ik hem voor het laatst gezien. Een klein beweeglijk mooi Hindoestaans manneke uit de buurt waar ik toen woonde. Die geregeld kwam spelen met mijn kinderen. Groot was hij nog steeds niet, maar zijn ogen waren nog net zo stralend en donkerbruin als die van de peuter die hij was toen ik hem voor het laatst zag. We haalden even herinneringen op. Het geschiedenisplaatje werd ingekleurd.. Kort, want er wachtte nog een hele dag met twee huwelijken, een lunch met A, een praatje met Zoonlief, de wedstrijd en de verhalen van de vriendin.
Archieven
- oktober 2021
- juli 2021
- mei 2021
- april 2021
- maart 2021
- februari 2021
- januari 2021
- december 2020
- november 2020
- oktober 2020
- september 2020
- augustus 2020
- juli 2020
- juni 2020
- mei 2020
- april 2020
- maart 2020
- februari 2020
- januari 2020
- december 2019
- november 2019
- oktober 2019
- september 2019
- augustus 2019
- juli 2019
- juni 2019
- mei 2019
- april 2019
- maart 2019
- februari 2019
- januari 2019
- december 2018
- november 2018
- oktober 2018
- september 2018
- augustus 2018
- juli 2018
- juni 2018
- mei 2018
- april 2018
- maart 2018
- februari 2018
- januari 2018
- december 2017
- november 2017
- oktober 2017
- september 2017
- augustus 2017
- juli 2017
- juni 2017
- mei 2017
- april 2017
- maart 2017
- februari 2017
- januari 2017
- december 2016
- november 2016
- oktober 2016
- september 2016
- augustus 2016
- juli 2016
- juni 2016
- mei 2016
- april 2016
- maart 2016
- februari 2016
- januari 2016
- december 2015
- november 2015
- oktober 2015
- september 2015
- augustus 2015
- juli 2015
- juni 2015
- mei 2015
- april 2015
- maart 2015
- februari 2015
- januari 2015
- december 2014
- november 2014
- oktober 2014
- september 2014
- augustus 2014
- juli 2014
- juni 2014
- mei 2014
- april 2014
- maart 2014
- februari 2014
- januari 2014
- december 2013
- november 2013
- oktober 2013
- september 2013
- augustus 2013
- juli 2013
- juni 2013
- mei 2013
- april 2013
- maart 2013
- februari 2013
- januari 2013
- december 2012
- november 2012
- oktober 2012
- september 2012
- augustus 2012
- juli 2012
- juni 2012
- mei 2012
- april 2012
- maart 2012
- februari 2012
- januari 2012
- december 2011
- november 2011
- oktober 2011
- september 2011
- augustus 2011
- juli 2011
- juni 2011
- mei 2011
- april 2011
- maart 2011
- februari 2011
- januari 2011
- december 2010
- november 2010
- oktober 2010
- september 2010
- augustus 2010
Links