Raadsel

Als ik thuiskom vraagt Gade: “Raad eens van wie je de groeten moet hebben?” Ik ken nogal wat mensen, dus de keuze is groot. Als ik zeg dat ze het moet vertellen riposteert ze: “Nee, raad maar eens.” Het blijkt een kleine revanche te zijn voor de flauwiteit die ik ook geregeld uithaal, door haar naar iets of iemand te laten raden. Het geeft je een licht gevoel van suprematie. Ik weet iets dat jij nog niet weet, maar dat je vast leuk vindt ook te weten. Nu merk ik hoe ergerlijk dat spelletje soms kan zijn. “Man of vrouw?”, vraag ik. Het blijkt een man te zijn en ik doe een aantal suggesties. Ik krijg ook een aantal hints die me geen steek verder helpen. Het heeft iets met mijn kinderen te maken en uit de tijd te zijn van voor dat ik Gade kende. “Je denkt veel te hakketakkerig, je moet meer structuur in je vraagstelling aanbrengen.” Het lijkt jandorie wel een functioneringsgesprek. Ik noem een naam en zie daarbij de man voor me van wie mijn kinderen destijds hun tamme rat kregen. Hij werkte toen op de universiteit en had veel van doen met de proefdieren. Maar de naam die ik noem is niet degene die bij die persoon hoort. Ik verspreek me een paar letters. Gebeurt me wel vaker de laatste jaren. Gade schudt dus van nee. Er komen weer wat hints en dan geeft Gade “ratten”als clue.  Ik zeg dat ik die naam net heb genoemd.  Maar ze blijft erbij, en terecht, dat ik er een paar letters naast zat. Niet geraden dus.
Van de mijnheer in kwestie kregen mijn kinderen dus zo’n 30 jaar geleden hun tamme rat. Hoe en wat weet ik niet meer precies. Hij opereerde ook eens een verkankerde rat voor mijn dochter. De rat heeft daarna nog zeker 2 maanden geleefd. Mijnheer had het beheer over duizenden proefdieren en toch persoonlijke zorg voor de lievelingsrat van mijn dochter. Goede herinneringen komen boven en zijn naam zal ik nooit meer vergeten.