Pup

Ik had het al eerder aangekondigd, vrijdagmiddag zou ik gaan oppassen op Guus. Guus is de net twee maanden oude pup, een ruwharige dwergteckel van Zoonlief en zijn lief. Guus is nog een brok vertedering. Ruwe haren zijn als je heel goed kijkt al een beetje op zijn korte pootjes te ontwaren, maar voor de rest is het nog een symfonie van zachtheid. Vooral zijn te lange oren, die bij het drinken in het waterbakje bungelen, zijn van het aaibaarste fluweel gemaakt.
Het oppassen pakt iets anders uit dan gedacht. Zoonlief moet inderdaad naar een optreden ergens benoorden Amsterdam, maar zijn lief is wel thuis, maar niet helemaal fit. Zij houdt bed, terwijl ik mij zal ontfermen over Guus. Guus begroet mij enthousiast, komt glibber-glijdend over het parket aangeschoven en doet een verwoede aanval op de veters in mijn schoenen. Dat zal de hele middag zijn hoofdactiviteit blijven, proberen mijn veters te pakken te krijgen. Soms lukt het me hem af te leiden met een speeltje, maar een paar zwarte veters vindt hij toch 1000 keer aantrekkelijker dan een kleurrijke stoffen kip of een ineengevlochten koord. Nu schreef ik wel dat dit zijn hoofdactiviteit was, het proberen te veroveren van mijn veters, maar daarmee zet ik de werkelijkheid toch wel erg naar mijn hand. Het grootste deel van de middag verslaapt Guus de tijd. En zo’n warme zachte pup op je schoot is een uitnodiging om zijn gedrag te volgen. Bijna anderhalf uur rust Guus in mijn en ik in Morpheus armen. Dat is nog eens oppassen. Guus slaapt nog langer dan ik. Ik zie dat hij aan het dromen is. Soms trillen zijn snorharen, dan weer maakt zijn linkerpootje bewegingen alsof hij voor zijn leven rent. Guus is duidelijk bezig al zijn nieuwe indrukken te verwerken. Soms schrikt hij van een scherp geluidje even wakker, kijkt vragend om zich heen, ik zeg hem dat het allemaal goed is en met een grote zucht legt hij zijn kopje in ogenschijnlijk onmogelijke houding weer neer en slaapt verder.
Hondenleven. Een uitdrukking die ik na deze middag steeds minder begrijp.