Psalm

In de gang van mijn huis hangen gedichten en teksten. Fraaie uitgaves krijgen een lijstje en een enkele keer is er een citaat uit een boek dat mij zo aanspreekt dat ik het ingelijst tussen die gedichten hang. Er hangen gedichten en teksten van onder meer Elly de Waard, Victor Vroomkoning, Simon Vinkemoog, J.C. Bloem, Allard Schröder, Rainer Kunze.
Nu al weer een hele tijd geleden las ik Tommy Wieringa’s Caesarion. Bijna aan het eind van zijn boek vallen mij wat fraaie zinnen op, die ik op een kaartje zet om ooit ingelijst een plaatsje te laten krijgen op de gangmuur. In afwachting daarvan staat het kaartje op een kastje in de gang. De tekst op het kaartje luidt: “Mensen, hun dagen zijn als het gras, zij bloeien als bloemen in het open veld, dan waait de wind, en zijn ze verdwenen, en niemand weet waar ze hebben gestaan.” Een tekst die mij aanspreekt. Onderaan zet ik de bron: Tommy Wieringa, Caesarion.
Op zekere dag is er een vriend op bezoek. Nederlands Hervormd opgevoed en die ziet het kaartje. “Niks Tommy Wieringa”, zegt hij,”dat is psalm 103.” Ik zoek onmiddellijk in een van mijn bijbels. Niet dat ik aan zijn woorden twijfel, maar bevestiging vinden is toch een goede zaak. En, ja hoor, psalm 103 straalt mij tegemoet. Weliswaar iets ander berijmd, maar ontegenzeggelijk de zelfde tekst. In Wieringa’s boek vind ik geen verwijzing dat hij hier een psalmtekst citeert. Ik voel me op het verkeerde been gezet. Natuurlijk, de tekst blijft mij aanspreken, maar ik had hem bijna door Wieringa laten ijken. Maar het is helemaal geen mooi Wieringa-citaat. Het is een, daarom niet minder fraai, psalmcitaat.
In de VPRO-gids van week #3 kom ik het citaat weer tegen. In een stukje van A.L. Snijders. In een Statenvertaling. Mijn kaartje met de tekst heb ik nog niet opgehangen. Als dat ooit gebeurt, dan zeker niet met Wieringa als auteur.