Prognose

Ik wil u niet lastig vallen met bespiegelingen over mijn gezondheidstoestand. Dat doe ik mijzelf ook niet aan. Ik ben er van overtuigd dat het gaat zoals het gaat. Natuurlijk kun je het nodige doen om een en ander op de rails te houden, maar het is godsonmogelijk om zelf altijd de wissels in de juiste stand te zetten. Dat leidt er toe dat je soms een kant op gaat die je niet verwacht en dat je uitkomt op een rangeerterrein waar je, voor verder te mogen rijden, eerst een onderhoudsbeurt moet ondergaan. Onderdelen worden vervangen of weer wat schoon geborsteld, bijgesteld en opnieuw gesmeerd zodat ze, inderdaad, weer gesmeerd gaan lopen.
Een van die regelmatige stops is voor mij het contact met de trombosedienst. Om de drie weken prik ik de INR-waarde van mijn bloed. Op grond van die uitslag bepaal ik het aantal pilletjes dat ik dagelijks moet slikken om mijn bloed de juist viscositeit te geven. De trombosedienst waardeert mijn waarneming, gaat daar mee akkoord of past een correctie toe. Dat gaat allemaal digitaal. Voor de trombosedienst ben ik een thuismeter. Dat bespaart mij mening gang naar die dienst, ik controleer mij zelf. Maar 1x keer in de drie maanden moet mijn zelf-rijdend  treintje toch een controle-beurt krijgen. Vandaag was het weer zover. Mijn INR-meter wordt geijkt en ik krijg nieuwe controle-strips mee. Daar krijg ik ook te horen dat de drie-maandelijkse check tot het verleden behoort. Vanaf nu volstaat een jaarlijkse controle en zal de volgende afspraak op 9 september 2020 zijn om half drie. Soms realiseer ik me dat ik een man van de dag ben. Daar is op zich goed mee te leven, maar als de verpleegkundige mij vertelt dat zij mij pas over een jaar verwacht kan ik toch niet anders opmerken dat ik dan misschien al drie maanden dood ben. Ietwat geschrokken antwoordt zij dat zij dat toch niet hoopt. Ik ook niet, maar soms, je weet maar nooit. Prognoses zijn uit den boze. Die maak je hooguit voor de wedstrijd Nederland-Noord-Ierland op 10 oktober a.s. (3-1).