Profielfoto

Ik was lang tevreden met de profielfoto die ik geplaatst had op Facebook. Er is nog steeds niets mis met die foto. Toen ik hem zag, wist ik dat het een foto was die misschien niet precies weergaf hoe ik er elke dag uit zag, maar ik vond en vind het een mooie dromerige foto. Starend in de verte, de haren wat verwaaid aan het strand van Noordwijk. Zeventien mensen vonden de foto leuk, zes leverde commentaar. Allemaal nog na te lezen  op mijn Facebookpagina. Ik had geen enkele reden om die foto te vervangen door een andere. Ik was er tevreden mee. Ik heb Facebookvrienden (voor wat het woord vrienden waard is in deze) die hun profielfoto geregeld vervangen. Ik weet niet wat hen bezield. Wil ik ook niet weten. Misschien zijn ze wel op zoek naar wie ze werkelijk zijn. Dat is natuurlijk een zoektocht die ons allemaal zo niet in beweging dan toch wel op de been houdt. Maar deze queeste leidde bij mij nimmer tot het vervangen van mijn profielfoto. Nog niet.
Gisteren kreeg ik een foto van mij toegestuurd. Gemaakt door de de zus van het lief van Zoonlief. We waren allemaal bij het megaconcert van de Memphis Maniacs. Lees er mijn blog van gisteren maar op na. In de euforie van het succes direct na het concert krijg ik een MM-petje. Iemand in ons gezelschap heeft een MM-bril. Ik vraag me af of je daar wel door kunt kijken en dan ook nog wat ziet. Ik mag hem proberen. Er wordt een foto gemaakt. Er wordt gezegd dat ik met mijn handen het MM-gebaar moet maken. Dat staat cool! Het lukt gedeeltelijk. Nog een foto. Als ik de foto opgestuurd krijg, plaats ik hem als mijn profielfoto. Ook een soort eerbetoon aan de band van Zoonlief. Binnen de kortste keren stromen de reacties binnen. Twintig mensen reageren, vierenveertig ‘liken’ de foto. De reacties spreken van ‘cool’, ‘wow’ en ’twintig jaren jonger’.
Ik weet dat ik het ben, maar herken mezelf amper. Geeft wel weer hoe ik me voelde tijdens het concert. ‘Puik’, maar dat zal voor die scène wel een veel te ouderwets woord zijn.