Probleemeigenaar

De eerste twee delen heb ik gemist. Maar nu geniet ik met volle teugen van het derde deel van de documentaire over de verbouwing van het Rijksmuseum. Of moet ik dat nu ook als Rijks Museum schrijven? Het is een documentaire zonder alles uitleggende en verklarende voice-over. De betrokkenen vertellen hun eigen verhaal en nog belangrijker: de beelden vertellen het verhaal. Ik overweeg de eerste twee delen nog eens op  ‘Uitzending gemist’ terug te zoeken.
In dit deel gaat het vooral over de discussie die er bestaat rond de entree van het museum. Die moet ergens in het midden van de onderdoorgang van het museum komen. Een onderdoorgang die ook door fietsers en voetgangers gebruikt gaat worden. In de oorspronkelijke plannen zou die doorgang afgesloten worden. Maar heftig verzet van de Fietsersbond en een Amsterdamse deelraad leidde tot het openhouden  van die corridor. En dat leidt weer tot veel geharrewar en gerikraai over plaats, vorm, grandeur en toegankelijkheid van de entree. De museumdirecteur beklaagt zich er over dat er voor die kwestie te veel probleemeigenaars zijn. Ik proef het woord nog eens, terwijl hij opsomt dat het in dit geval gaat om de architect, de rijksbouwmeester, de Rijksgebouwendienst, de Fietsersbond, een Amsterdamse deelraad en dan ook nog eens het museum zelf. Zoveel betrokkenen maakt het een probleem van iedereen en dus van niemand. Hij is voorstander van één probleemeigenaar. Die mag en moet het oplossen. De museumdirecteur blijft, in ieder geval in de documentaire, tamelijk opgewekt, ook al lijkt hij soms de wanhoop nabij.
Ik ben blij dat ik nooit museumdirecteur ben geworden, zeker niet van een te verbouwen museum. Ik ben ooit een halve dag schouwburgdirecteur geweest, althans door een bestuur als zodanig benoemd. Maar op het laatst zag ik er van af. Het heeft mij naar alle waarschijnlijkheid behoed voor heel veel problemen, waar ik dan eigenaar van was geworden. Misschien heb ik mij wel laten leiden door een citaat van Linus, een figuurtje uit Charlie Brown en dat op een affiche in mijn toenmalige slaapkamer hing: “No problem is so big or complicated that it can’t be run away from.”