Een paar dagen geleden heb ik het recept bij de apotheek afgehaald. In mijn koelkast liggen nu 15 wegwerppennen met ieder 300 eenheden insuline. Ik kreeg ook een doos met 100 heel fijne wegwerpnaaldjes voor op de pen mee en een grote gele naaldencontainer om de gebruikte naaldjes op te sparen en weer bij de apotheek in te leveren. Binnenkort moet ik gaan spuiten om mijn suikerniveau op aanvaardbaar peil te houden. Met pillen lukte dat ook aardig, maar een van de pillen was weer niet bevorderlijk voor de kwaliteit van mijn nieren. Soms lijkt het of kwaad met kwaad bestreden moet worden. Die pil wordt nu vervangen door een dagelijkse prik in mijn buik. Gisteren kreeg ik prikles. In de komende tijd zal ik mij een aantal handelingen op een min of meer vast tijdstip eigen moeten gaan maken. Zo rond de klok van 23.00 uur zal ik mijn prikpen heen en weer rollen om de vloeistof goed te mengen, een verse naald op de pen schroeven en die naald in mijn buik prikken en de insuline er in drukken. 10 seconden wachten en klaar is kees.
Onder leiding van haar die ik altijd aanduidt als mijn suikerzuster ga ik aan de slag. Eerst met een oefenspuit. Een rubberballetje vervangt mijn buik. Het gaat geweldig. Maar ja, een rubberbal is nog lang geen buik, zeker niet je eigen buik. “Daar gaan we het nu op oefenen”, zegt de suikerzuster. Ontwaar ik een heel lichte sadistische glimlach rond haar lippen? Ik werk het hele protocol af. Buik bloot, pen schudden, naaldje erop, 2 eenheden wegspuiten, eenheden instellen en dan drijf ik de naald, ach eigenlijk is het maar een naaldje van niks, in mijn buik en ik voel niks. Niet de minste pijnsensatie. Ik druk de pen leeg tot hij weer op 0 staat, tel tot 10 en trek het naaldje uit mijn op het oog nog ongeschonden buik. De suikerzuster is tevreden. Ik ook. Ik krijg een karrevracht aan bijsluiters mee. Om thuis nog eens rustig dor te lezen. Maandagavond zal ik voor het eerst de voorgeschreven hoeveelheid gaan prikken. De rest van mijn leven. Ik hoop nog tientallen naaldencontainers vol te kunnen maken.
Archieven
- oktober 2021
- juli 2021
- mei 2021
- april 2021
- maart 2021
- februari 2021
- januari 2021
- december 2020
- november 2020
- oktober 2020
- september 2020
- augustus 2020
- juli 2020
- juni 2020
- mei 2020
- april 2020
- maart 2020
- februari 2020
- januari 2020
- december 2019
- november 2019
- oktober 2019
- september 2019
- augustus 2019
- juli 2019
- juni 2019
- mei 2019
- april 2019
- maart 2019
- februari 2019
- januari 2019
- december 2018
- november 2018
- oktober 2018
- september 2018
- augustus 2018
- juli 2018
- juni 2018
- mei 2018
- april 2018
- maart 2018
- februari 2018
- januari 2018
- december 2017
- november 2017
- oktober 2017
- september 2017
- augustus 2017
- juli 2017
- juni 2017
- mei 2017
- april 2017
- maart 2017
- februari 2017
- januari 2017
- december 2016
- november 2016
- oktober 2016
- september 2016
- augustus 2016
- juli 2016
- juni 2016
- mei 2016
- april 2016
- maart 2016
- februari 2016
- januari 2016
- december 2015
- november 2015
- oktober 2015
- september 2015
- augustus 2015
- juli 2015
- juni 2015
- mei 2015
- april 2015
- maart 2015
- februari 2015
- januari 2015
- december 2014
- november 2014
- oktober 2014
- september 2014
- augustus 2014
- juli 2014
- juni 2014
- mei 2014
- april 2014
- maart 2014
- februari 2014
- januari 2014
- december 2013
- november 2013
- oktober 2013
- september 2013
- augustus 2013
- juli 2013
- juni 2013
- mei 2013
- april 2013
- maart 2013
- februari 2013
- januari 2013
- december 2012
- november 2012
- oktober 2012
- september 2012
- augustus 2012
- juli 2012
- juni 2012
- mei 2012
- april 2012
- maart 2012
- februari 2012
- januari 2012
- december 2011
- november 2011
- oktober 2011
- september 2011
- augustus 2011
- juli 2011
- juni 2011
- mei 2011
- april 2011
- maart 2011
- februari 2011
- januari 2011
- december 2010
- november 2010
- oktober 2010
- september 2010
- augustus 2010
Links
Jan sterkte, je voelt er niets van en binnen de kortste tijd weet je niet beter. Net zoiets als tanden poetsen…. 🙂
Alleen belangrijk je koolhydraten en je insuline met elkaar in evenwicht te brengen/ houden. Gaat je ongetwijfeld lukken!
Beste Jan. Niet leuk maar het is niet anders. En je kunt er 100 jaar mee worden. Effe aan wennen.
Sterkte.
Maerten