Prikbericht

Er was een tijd dat ik mij wekelijks naar de prikpost moest spoeden om wat bloed af te geven. Maar na enige tijd kreeg ik een cursus in zelf meten van een bepaalde bloedwaarde en en het aanpassen van de medicatie. Nu prik ik mij van tijd tot tijd in een vingertop, vang de druppel op in een meetapparaatje en pas, afhankelijk van de score, het aantal pillen aan. Niks geen intraveneus geprik meer. In de tijd dat ik nog geregeld geprikt moest worden liet ik dat doen bij de apotheek bij mij in de buurt. Altijd druk, altijd wachten. Tot ik ontdekte dat het ook bij een iets verder gelegen bejaardenhuis of hoe dat tegenwoordig ook heet, kon. Niks geen wachten, direct geholpen. Nu hoef ik nog maar hoogst zelden geprikt te worden. Vandaag was het weer zo ver. Ik kijk nog eens op de prikbrief en zie dat ik in het bejaardenhuis terecht kan. Ik ben vergeten of ik ook een plas moet inleveren, dus neem voor de zekerheid maar een klein potje mee. Het is nog vroeg als ik op mijn fiets stap. Ben ruim een uur eerder op dan normaal en nog nuchter. In het bejaardenhuis staat niet het gebruikelijke bordje dat naar de prikkamer wijst. De deur ervan zit ook op slot en dan ontwaar ik het bordje dat er geprikt kan worden van 8 tot half tien van dinsdag tot en met vrijdag. Op mijn prikbrief  staat nog van maandag tot vrijdag, maar met zo’n brief krijg je geen gesloten deur open. Ik fiets door naar de apotheek, waar het altijd zo druk is. Maar daar zijn vandaag geen wachtenden. Alleen een om werk verlegen zittende prikzuster. Ik vertel mijn ochtendlijke wedervaren en samen verbazen wij ons over de zo ongebruikelijke rust op deze post. Zij prikt bekwaam en nee, urine is niet nodig maar:  “Het potje mag u niet meer gebruiken. Dat is nu geïnfecteerd.” Ik krijg een nieuw mee.
Thuisgekomen kan ik nog niet ontbijten. Brood op. De bakker vindt dat ik er vandaag vroeg bij ben. Ik heb ook het idee dat ik er al een halve dag heb op zitten.