Prik

Ik heb lang in de overtuiging geleefd dat ik het niet meer zou mee maken dat ik nog gevaccineerd zou worden. Er verschenen kleurrijke schema’s in mijn krant waaruit het leek of ik binnen afzienbare tijd geprikt zou worden. De marges overlapten elkaar en het was ook niet duidelijk in welke categorie ik ondergebracht zou worden. Was ik alleen maar een 75+’er of bezorgde een aantal onderliggende lijdens mij nog wat extra bonuspunten die mij voorrang zouden geven op het steeds weer wisselende prikschema. Wie mij wanneer waarom met wat zou prikken was mij geheel en al onduidelijk. Ik denk dat er teveel mensen mee bezig zijn geweest om dat te regelen en dat elk overleg of onderliggende afstemming vertragend werkte. Ik begreep niet dat een en ander net als bij de griepprik niet door de huisarts geregeld zou kunnen worden. Die had toch al jarenlang ervaring met het zetten van de jaarlijkse griepprik en daar een vrijwel sluitend systeem voor had ontwikkeld. Het zou mij niet verbaasd hebben als het leven het loodje had moeten leggen voordat ik aan de beurt zou zijn voor een anti-covidprik. Maar misschien denk ik veel te simpel en weet ik ook dat corona voor mij geen eenvoudig griepje is maar levensbedreigend kan zijn.
Ik mis de arrogante brutaliteit van Maarten van Rossem, die voordrong bij het halen van een vaccinatie. Ik wachtte dus af, benieuwd van wie ik de uitnodiging zou krijgen. Als ik in De Achterhoek voor een weekje weg ben komt er bericht. Mijn buurvrouwen hebben mijn brievenbus in de gaten gehouden en mailen mij de post door. Het blijkt dat ik geen afspraak kan maken via het internet maar moet bellen. Als ik dat doe krijg ik te horen dat de afsprakencentrale overbelast is en of ik over een half uurtje maar weer eens moet proberen. Raak! Ik beantwoord tot genoegen van de afsprakenmaakster een aantal vragen en zij vraagt of ik bezwaar hebben tegen een prikpost in Wijchen. Waarom zou ik?
De eerste vaccinatie is half april, de tweede half mei. Zou ik het dan toch nog halen?