Prijs

Voor de zoveelste keer wordt de Burgemeester Dalesprijs uitgereikt. Een Nijmeegse prijs voor iets of iemand die een bijzondere bijdrage heeft geleverd aan het realiseren van artikel 1 van onze Grondwet. Het gelijkheidsartikel. Ik was, samen met Gade nauw betrokken bij die prijs . Tot voor een paar jaar zat ik in de jury en was Gade bestuurslid van de Stichting die op dezelfde avond de Burgemeester Daleslezing organiseerde. De prijs en de lezing waren ooit een initiatief van het COC-Nijmegen, van harte ondersteund door de Gemeente.
Het is zo’n avond waar iedereen er is. Nu ik geen functie meer heb, maar gewoon een belangstellende, kan ik in gemakkelijke kleding komen. Geen pak, geen stropdas, geen verantwoordelijkheid. Gade deelt dat gevoel. We hebben wat afstand genomen. We groeten tal van bekenden en missen even heel erg de onlangs overleden schrijver en dichter, die bij deze avonden altijd zo’n prominente rol vervulde. Hij wordt op waardige wijze tussen de lezing en de prijsuitreiking herdacht.
De lezing wordt dit jaar gehouden door een bekend schrijver van allochtone afkomst. Een lezing met body die de multi-culturele samenleving van binnen uit bekijkt. De prijs gaat naar twee vertegenwoordigers van een lokaal interkerkelijk vredesinitiatief. De laureaten zijn een christen en een moslim. Ik vraag me af waarom er geen vertegenwoordiger van het jodendom bij is. Die deden toch ook mee met het initiatief?
Belangrijk onderdeel van de zo feestelijke avond is de nazit, de borrel. Er wordt wat afgekout. Ik spreek in het voorbijgaan tal van bekenden en maak kennis met het lief van een vriendin. Het thema van de avond komt nauwelijks aan de orde. Op de statafels liggen lijsten waarop je adhesie kunt betuigen aan de vredesverklaring. Veel lijsten blijven angstwekkend leeg. Zeker niet uit onwil, maar het karakter van de nazit leent zich niet voor het uitgebreid lezen van de verklaring, laat staan het ondertekenen ervan. En zo lijkt de avond een beetje zijn doel voorbij te schieten. Maar dat kan toch ook vooral aan mij gelegen hebben en was ik meer gefocust op de bekenden die ik zag dan op de inhoud van het juryrapport en de lezing zelf. Toch een beetje afstand genomen na al die jaren intensief bemoeien.