(Pr)ijs

We snoepen weinig tot niets deze vakantie. Dat is wel eens anders geweest. Dan was de gebruikelijke ochtendgang naar een nabij gelegen dorp, naar de bakker. Daar werden dan met zorg twee gebakjes door ons uitgekozen en door de verkoopster ingepakt. Om het doosje ging altijd een lintje, ook al zeiden we dat het voor bijna directe consumptie was op het terras van het belendende café. Maar dat maakte de bakkersvrouw niets uit. Zal wel te maken hebben gehad met de eer van het vak. Om een verpakking gebakjes hoort een lintje. Maar dat was jaren geleden en bovendien niet in de Dordogne, maar in de Vercors. Toen had ik nog het idee dat het lijf dat allemaal wel kon hebben en troostte ik me met de gedachte dat ik die ochtendzoeternij er in de middag met een fikse wandeling wel af zou lopen. Inmiddels, jaren later en 21 dagelijkse pillen verder weten wel beter. Ook mijn lichaam is aan verval onderhevig. Er zijn nog geen functies definitief uitgevallen, maar het wordt toch allemaal een beetje minder.
Gisteren zijn Gade en ik bezweken. Als trouwe Oscar Wilde-adept heb ik een van zijn aforisme waar gemaakt: “I can resist anything, except temptation.” Het marktplein van Belvès was zonnig, de zin in koffie groot en om de hoek was de bakker. Twee frambozengebakjes. Kleine snoeperijtjes, een voor Gade, een voor mij. Niets aan de hand. Maar in de late namiddag lokt het terras aan de Dordogne in Castelnaud. Gade bestelt een café Liégeois, zonder slagroom en ik laat mij verleiden tot een banana split met. We krijgen allebei een gevaarte opgediend dat het zicht op elkaar belemmerd. Het is heel veel en heel lekker, meer dan een vinger lang.Ik voel dan al bijna dat ik dat zal gaan bezuren.
Een paar uur later. Mijn maag speelt op, maar zo dat ik niet zeker weet of het mijn maag is of iets anders. Druk bij mijn maagingang. Een pilletje. De druk trekt langzaam weg. Dat is de prijs die ik voor het heerlijke ijs moet betalen. Ik kon best eens de laatste banana split van mijn leven hebben gegeten.