Prateur

Ik bezocht al vaker locatievoorstellingen. Een van de mooiste was Alice in Oxfordland. Op verschillende plaatsen in die oude stad werden er scenes gespeeld geënt op Alice in Wonderland. Een hele stad werd decor. Een stad die wij al wandelend doorkruiste. Nu bezocht ik ook weer een locatievoorstelling. Vlakbij de plaats waar ik geboren werd, maar waar ik nooit geweest was. De Honigfabrieken. Al een hele tijd ontmanteld en nu een afbrokkelende kathedraal, een massale brok industrieel erfgoed. Ik had er ooit kunnen komen, maar in mijn enige Nijmeegse studentenjaar koos ik als werkstudent tijdens de allengs collegelozere dagen voor de expeditieafdeling van de De Gelderlander. De Gelderlander, die liet twee grote gebouwen achter in de stad, maar die gebouwen zijn helemaal afgebroken. Niks erfgoed. Niet zo de Honigfabrieken. Grote lege onttakelde hallen. Zes ruimtes vormen het decor voor even zo veel  scenes. De zevende scene kent de nieuwe Stadsbrug De Oversteek als imposant decor.
Ik heb de organisatie laten weten dat ik nog wat slecht er been ben. Als ik mij bij de kassa meld, vertellen ze mij dat er een kantoorstoel met wieltje voor mij klaar staat. Hoe attent, zoveel persoonlijke aandacht van de productieleiding. Gade vervoert mij in ons groep van scene naar scene. Onze groep, waar nog een rolstoeler in zit, plus nog wat slecht-ter-been-zijnde, volgt een verkorte route en maakt gebruik van een kolossale lift, waar andere trappen moeten lopen. Het is een enorm complex. Ik ga de scenes niet beschrijven. Muziek en dans zijn maar moeilijk in woorden te vangen. Op eigen wijze vertellen ze de geschiedenis van de fabriek. De locatienamen zij poëzie op zich: Soeppakafdeling , Brinta-gat, Grondstoffen- en emballagemagazijn, Inpakafdeling vermicelli en mie, Mengerij/tussenopslag, Bouillonfabriek en buiten het gebouw De Oversteek.
Soms is de vloer te hobbelig om comfortabel per kantoorstoel te nemen en sluit ik te voet de groep.
Het is een bijzondere avond.