Powerpoint

Ik gebruik mijn computer vooral als een typemachine. Mail af en toe eens wat en houd er mijn bankzaken op bij. Ik ben er vast van overtuigd dat ik honderden ook heel nuttige mogelijkheden van dit apparaat niet uitbuit.  Het zij zo. Ik wil mijzelf geen digibeet noemen, ik lijk genoeg te hebben aan wat ik er mee doe, zeker nu meneer Ziggo mij ook toegang heeft gegeven tot ik eet wel niet hoeveel televisienetten.
In een nog niet zo heel ver verleden heb ik mij zelf eens overtroffen door er een powerpointpresentatie op te maken over een aantal standbeelden in de stad. Vanmiddag zag ik die weer eens terug samen met Zoonlief. Het leek of ik alle mogelijke knopjes wel gebruikt had. Beelden schoven vanuit verschillende richtingen langs en over elkaar en uit de meest onverwachte hoeken kwamen er verschuivende teksten over het scherm geflitst. Dat leverde een tamelijk onrustige presentatie op, waarbij de wirwar aan beelden de aandacht van waar het eigenlijk om zou moeten afleidde.
Ik moest weer eens een powerpoint maken en heb daartoe de hulp van Zoonlief ingeroepen. Ik heb immer toch niet voor niets ruim 45 jaar geleden mijn eigen helpdesk in het leven geroepen. O, ik zou er zelf ook wel uit gekomen zijn (een beetje zelfoverschatting kan nooit geen kwaad), maar ik kan niet tippen aan de snelheid en het schijnbare gemak waar Zoonlief zijn vingers over het toetsenbord laat razen. Dat kan ik ook wel erg vlug, maar dat levert dan een onleesbaar gebrabbel op waarin letters, als zij al niet ontbreken, toch minimaal op de verkeerde plaats staan. De tekst ziet er dan uit als was die door een Kazachstaan  geschreven die net verplicht van het cyrillische  naar het Latijnse schrift was overgegaan. Bovendien wil ik er wat plaatjes bij hebben en in no time staan de benodigde foto’s op de juiste plaats. Zoonlief is tevreden.
Ik dubbel.