Poseren

Ruim een maand geleden was ik jarig. Een verjaardag die ik voor mijn doen op bescheiden wijze gevierd heb. Maar hoe bescheiden ook, toch kreeg ik van verschillende kanten te horen of ik nog wensen had. In materiële zin zou ik niets kunnen verzinnen en voor een lang leven klop ik tevergeefs bij anderen aan. Mijn  standaardantwoord op die vraag is dan ook dat ik het geschenk graag aan de creativiteit van de ander over laat en dat ik mij graag laat verrassen. Wat verjaarscadeautjes betreft ben ik al gauw een tevreden mens. En zeker de afgelopen keer leverde dat een bijzonder geschenk op. Een van mijn vrienden vroeg mij om als geschenk voor hem te poseren met als doel een paar schetsen van mij te maken. Dat leek mij, ijdeltuit die ik van nature ben, wel wat.
Vanochtend kwam de vriend langs met de vraag of het mij vanmiddag zou schikken. Ik had niets beters te doen, dus hij was van harte welkom. Een paar uur later verschijnt hij weer. Een linnen tas vol met tekenattributen en blokken schetspapier. Mijn keuken verandert langzaam in een schildersatelier. Ik krijg geen andere instructie dan gewoon te doen waar ik mee bezig ben en me weinig tot niets van hem aan te trekken. Het papier is nog leeg en wit, maar ergens in die witte vlakte moet ik al aanwezig zijn. Met wat verf en potloden lijkt het of mijn vriend mijn afbeelding uit het papier trekt. Hij lijkt alleen maar te krassen, wat verf op het vel te strooien en langzaam zie ik mij door de ogen en hand van mijn vriend te voorschijn komen. De eerste schets is af. Dan een tweede. Pregnanter. Dan nog eentje vanuit een andere hoek. Daar herken ik nog meer van mij zelf in. Hoe iemand met een paar lijntjes, wat vegen dat wat in het witte vel verborgen leek te voorschijn tovert. Wat een cadeau!