Pompen of verzuipen

“To be or not to be that is the question” Ik weet niet of er een Hamletvertaler is geweest die ooit bedacht heeft  die fameuze regels  om te zetten in hedendaags Nederlands: “Pompen of verzuipen, dat is de vraag”. Want dat is op de keper beschouwd een bondige samenvatting van de gesprekken die ik de afgelopen uren met de zaalarts heb gevoerd. Ondanks diverse medicatie blijft de pompfunctie van mijn hart te gering om het te veel aan vocht in mijn lijf op natuurlijke wijze af te voeren. En dan resten er een aantal mogelijkheden. Dat kan zijn nog wat langer in het ziekenhuis blijven om te zien of een zwaarder medicijn wel het gewenste effect heeft of met een iets lichter medicijn naar huis worden getuurd en over een weekje   poliklinisch te bekijken wat de resultaten zijn. Maar in alle gevallen blijft het een keuze tussen Scylla en Charybdis. En dat is sinds de Griekse oudheid al een onmogelijke keuze.
De arts kan en wil geen enkele garantie geven voor het welslagen van welke aanpak dan ook. Terecht, want het is een onmogelijke vraag en op onmogelijke vragen zijn alleen maar onmogelijke antwoorden. Er is geen zekerheid te geven op dat wat niet te weten valt. Hoe graag je dat ook zou willen.
Samen met Gade spreken we met de zaalarts. Ik kies, maar is er wel sprake van een echte keuze?,  van toch nog maar een keertje pompen. Verzuipen kan altijd nog en als het zover komt wil ik glorieus ten onder gaan. Zoiets als de Titanic, en het scheepsorkest ‘Abide with me’ speelt. Maar nu eerst is pompen het devies.