Politiek

Een maand geleden was er op de tv een documentaire over Wilders, gemaakt door ene Morse. In de aanloop van de verkiezingen van maart 2017 volgde hij deze politicus meer dan een jaar en kreeg opmerkelijk veel tijd om hem te interviewen. Het was een documentaire van bijna twee uur op de late avond, te laat om hem toen te bekijken. Ik nam hem op en heb hem zojuist terug gekeken. Ik moet toegeven, twee uur Wilders aan het woord en in beeld is bijna een dodelijke overdosis van de man die het presteert om in minstens elke twee zinnen een keer het woord islam te laten vallen. Angstwekkend is het om te zien hoe een Amerikaanse adept hem bewondert en al bijna bij leven heilig heeft verklaard. Ik word door de documentaire gestaafd in mijn opvatting dat iemand die al meer dan twaalf jaar zo streng beveiligd wordt een  verwrongen of minstens incompleet wereldbeeld moet hebben en op dat valse beeld zijn opvattingen schraagt. Een onthutsend inkijkje in een geborneerd bestaan, een bestaan dat je zelfs je ergste vijand nog niet toewenst. Maar Wilders, tot geen compromis bereid, lijkt dit zelfgekozen martelaarsbestaan te koesteren. De documentaire eindigt net na de verkiezingsdag en illustreert  nu acht maanden later de vergankelijkheid van het politiek bestaan en hoe dat bestaan bepaald wordt door de waan van de dag. In de film is nog geen spoor van Baudet en zijn Forum voor Democratie te bespeuren. En als Wilders al iets te vrezen zou hebben dan komt die bedreiging eerder van de groeiende populariteit van de rechterkant dan van de zijde van de extreme islam. De uitslag van maart, PVV werd niet de grootste, deed even vermoeden dat in Nederland het populisme een halt was toegeroepen. Intussen weten we beter. Het populisme heeft een facelift ondergaan en een  vleugel in zijn werkkamer laten zetten en citeert in het Latijn. Het erudiete masker van een volkse beweging, de elite met elite bestreden.
Misschien is de ommekeer gisteren wel in Leeuwarden begonnen waar het verlies van één PvdA-zetel door die partij als een overwinning gevierd werd. Of was het daar alleen maar het Lutz-Jacobi-effect?  De ‘Internationale ‘ dendert nog niet weer door de rijen, die ook nog lang niet gesloten zijn.