Poezenoppascarroussel

We zijn weer in Drenthe. Het huis van mijn Neef en zijn vrouw, dat we zo graag ook van tijd tot tijd als het onze beschouwen. Een huisje op een goddelijke plaats waar de rust het enige geluid is dat je hoort. Ik weet niet voor de hoeveelste keer we hier zijn, maar het voelt inmiddels meer dan vertrouwd. Een vertrouwd gevoel dat gelardeerd is met vakantiegevoel. Geweldige combinatie. Ooit zijn we hier terecht gekomen om op Gijs, de oude kater te passen als Neef & Vrouw ergens naar een ver of dichterbij land gingen. Nu is Gijs een vrij zelfstandig beest, heerser over zijn territoir, maar toch ook wel op gezelschap gesteld op momenten dat het hem schikt. Gijs is pas ziek geweest, een lichte beroerte of zo iets. Hij heeft ons alleen nog vanuit de verte begroet en houdt zich nu schuil op een schaduwrijk plekje om zo de hitte die voor oude beesten (en mensen!) fnuikend kan zijn, te ontlopen.
De dagen dat wij hier op Gijs passen (alhoewel hij weinig op zich laat passen en zijn eigen gang gaat) moeten wij ook zorgen dat er naar onze poes Harrie wordt omgekeken. We kunnen daarbij altijd rekenen op de inzet van de overbuurvrouwen, die niet te beroerd zijn om geregeld de straat over te steken en zich met onze Harrie te vermeien en er zelfs in slagen haar kunstjes te leren. Harrie houdt van gezelschap, zeker als dat gezelschap haar van tijd tot tijd ook nog op een poezenlekkernij trakteert. Deze keer hebben we Harrie helemaal gelukkig gemaakt en voor haar in onze veertiendaagse afwezigheid een huisgenote geregeld die bij haar is ingetrokken. Een huisbewaarster en poezenoppas in een. Probleempje was wel dat zij voor haar kat Mupi voor die tijd ook wat voorzieningen moest treffen. Maar dat is gelukt en zo is er sprake van een heuse poezenoppascarroussel. Wij de baasjes van Harrie passen op Gijs, op Harrie wordt gepast door de bazin van Mupi en op Mupi wordt weer de anderen gepast. Zo is het geregeld. En Gijs en Harrie en Mupi? Die gaan hun eigen gang.