Poetins paleis

Een Russische gevangeniscel zal ook wel doorgaans niet groter zijn dan 2×2 meter. En dat wordt zeker de komende drieënhalf jaar de verblijfplaats van de Russische oppositieleider Navalny. Direct na zijn gevangenneming heeft deze een video gepost over het meer dan riante buitenverblijf van Vladimir Poetin, zijn bijna almachtige tegenstander. Een exorbitant optrekje aan de Zwarte Zee  voorzien van alle luxe die een mens maar bedenken kan. Het heeft de allure van een statig paleis dat gebouwen als Buckingham Palace, het Witte Huis of het Élysée degradeert tot opgepimpte Vinxwoningen. Om over Huis ten Bosch nog maar te zwijgen. Het zou volgens  de door het team rond Navalny verspreide berichten meer dan een miljard euro gekost hebben. Geld dat komt door corruptie. Uiteraard ontkent het Kremlin alles. Er is geen mens ter wereld die verwacht zou hebben dat er van die zijde een verklaring zou komen dat al de beweringen van Navalny juist en correct zijn en dat Poetin deemoedig het complex, een koninkrijk gelijk, ter beschikking zou stellen van Scouting Rusland of de Russische afdeling van Amnesty International.
Het is natuurlijk geen toeval dat de kring rond Navalny juist nu met deze berichten naar buiten komt. Navalny, weer min of meer genezen van de gifaanval die hij te verduren kreeg,  terug te keren om vandaar de strijd tegen Poetin voort te zetten. Vanuit het voor hem betrekkelijk veilige Duitsland keerde hij terug, wetende dat hij bij het betreden van Russische bodem onmiddellijk opgepakt zou worden met als verklaring dat hij tijdens  zijn opname in een Berlijns ziekenhuis verzuimd had zich bij zijn toegewezen reclasseringsambtenaar te melden. En vergiftigd of niet die afspraak was geschonden. Af uit. Het Russische recht moest zijn loop hebben.
Navalny had met een gerust hart in Duitsland kunnen blijven. Voor hen had hij niet weg gehoeven. Ik moest daarbij denken aan Oscar Wilde die ook de kans kreeg om naar Frankrijk te vluchten toen hem een smartelijke veroordeling tot twee jaar gevangenisstraf boven het hoofd hing, maar hij bleef. Hij ging, nt als Navalny nu, de confrontatie aan. Misschien wel omdat hij er van overtuigd was dat “Er  maar één ding op de wereld is dat erger is dan dat er over je gesproken wordt, en dat is dat er niet over je gesproken wordt.”
En Poetin in zijn paleis haalt zijn schouders op.