Plooi

Neem nou de zaterdag van gisteren. Een dag berstensvol gevuld met verschillende activiteiten. Maar nergens dat gevoel van druk-druk-druk of wat moet ik toch veel. Maar er waren genoeg activiteiten om een paar dagen een zinvolle invulling te geven. Nu kan ik ook genieten van dagen zonder enige zinvolle invulling. Ik ben een meester in niets doen als het moet. Ik kan mij goed aan de innerlijke drang onttrekken om ergens mee bezig te zijn, dan rustig in mijn luie stoel te gaan zitten, en, toegegeven, wat weg te dommelen, en weer wakker het bestaan aan mij voorbij te laten gaan.
Maar de dag van gisteren vulde zich bijna als vanzelf met plezierige bezigheden, niet allemaal even inspannend, maar toch bezig. Het begon natuurlijk met het schrijven van mijn dagelijkse stukje, dan, het was immers zaterdag, met Gade naar de koffieclub bij de plaatselijke boekhandel. Kopen een cadeautje voor dochterlief die binnenkort jarig is, wat poëzie en nog wat poëzie en het nieuwe boek van Thomas Verbogt. Dan gaan we naar het museum. Onderweg leggen we even aan bij een croissanterie, eten een tosti. In het museum slenteren we onze benen moe in een tentoonstelling over de  18e eeuw. Uit de plooi heet de expositie. Niet helemaal mijn tijd. Mijn voorvaderen waren toen nog brave boeren in Huissen. Nijmegen lag nog in een ver verschiet. We fietsen naar huis. Het is halverwege de middag, maar de dag lijkt al helemaal gevuld. Ik installeer me in mijn leesstoel. Dat is niet dezelfde als de luie stoel. Die noodt tot ander dingen. Ik lees het nieuwste boek van Thomas Verbogt. In een ruk. Van de eerste zin tot de laatste zin. Van ‘Het was echt zo’ tot ‘en tussen de gestalten van mijn droom ben jij, die evenals ik velen en niemand bent.’
’s Avonds kijk ik naar het voetballen via mijn computer. In de rust stuur ik Verbogt een mailtje om te zeggen dat ik van zijn boek genoot. In zijn antwoord noemt hij mij goede Jan. De dag kan niet mooier eindigen.