Plein

In het steegje er voor gonst het plein ons al tegemoet. Veertig kilometer over een gekwadrateerde Zevenheuvelenweg met alleen maar haarspeldbochten brachten ons van ons appartement naar hier, het Piazza del Popoplo in Ascoli Picino in het zuiden van de Marche. De zon houdt voorlopig de wolken nog ver weg en daarmee ook de voorspelde buien. We kunnen de auto midden in de stad kwijt op de enige vrije parkeerplaats die er in de omgeving te vinden is. Voor een paar centen mogen we uren staan. Je krijgt wat je verdient. Voorlopig is dat een zonovergoten plein, vol met Italianen die elkaar allemaal per mobieltje lijken te willen bereiken. Hun hoge stemmen doen het voorkomen of het plein gevuld is met kwetterende vogels, het “Pronto” is niet van de lucht. Onze gastvrouw heeft ons aangeraden om cappuccino te drinken bij Caffè Meletti en mochten we op het terras gaan zitten dan vooral niet vergeten ook even binnen te kijken en te genieten van het interieur dat lijkt te stammen uit de jaren 30 van de vorige eeuw. Net zo trouwens als de aankleding van het bedienend personeel in strak wit en zwart. Geen wonder dat de koffie hier dubbel zo duur is dan in willekeurig welk ander etablissement.
De zon straalt nog steeds uitbundig, we kiezen voor een prima plaatsje op het terras en laten het plein aan ons voorbij trekken. Ooit leerde ik van een Nijmeegse stadsarchitect, een nu al lang wegbezuinigde functie, dat een plein wordt bepaald door zijn fronten. Die geven status aan een plein, niet de lege vlakte die er door omkranst wordt. Met de fronten van dit Plein van het Volk is niks mis. Statige middeleeuwse gebouwen, een robuuste kerk geven het travertijn waarmee het Piazza is betegeld een wereldallure.
We dwalen wat door het stadje. Als we lunchen begint het te regenen. Was voorspeld. Op de terugweg naar de auto zien we een nat en leeg plein. Maar ook een heel stil plein. De fraaie fronten weerkaatsen alleen nog maar het zachte ritme van de regen.