Plaspil

Zo’n vier weken geleden schreef ik over de voor- en vooral nadelen van chloortalidon. Ik somde de verwoestende mogelijke bijwerking van dit middel op. Ik kreeg het toen voorgeschreven van mijn huisarts met de bedoeling het vocht in mijn benen te laten verdwijnen. Vandaag was ik bij hem op controle. Dat is standaard als je een nieuw middel hebt gekregen. Dan wil de arts na een maand zien of je nog in leven bent en of een van de bijwerkingen van het middel erger is dan de kwaal. Eigenlijk wist ik zelf de uitslag al, want de afgelopen weken is het alleen maar beter gegaan. De vermoeidheid die mij teisterde is beduidend minder. Vermoeidheid is niet uit te leggen. Die moet je ervaren, maar ook dat gun je niemand, behalve je ergste vijand en die heb ik niet of nauwelijks. Opzien tegen een stukje lopen, nog een trap op moeten, loden benen, een leuning van node om je aan op te trekken, adem te kort, dat is vermoeidheid. En dat is nu allemaal veel minder. Lang leve mijn huisarts en zijn chloortalidon, waarvan de bijwerkingen aan mij voorbij gingen.
Chloortalidon heet in de wandeling een plaspil. Maar ik vind dat een onsmakelijk woord. Het roept bij mij beelden op van een eeuwig spuitende menselijke fontein en misschien net te laat zijn of het echt niet meer kunnen ophouden. Huisarts vertelde mij dat hij twee soorten plaspillen voorschrijft. De ene soort schrijft hij voor aan lastige patiënten die hij straft met een pil waarvan je om het uur met gezwinde spoed een toilet moet opzoeken; voor aardige mensen heeft hij een pil die niet de frequentie verhoogt maar wel de hoeveelheid. Ik kreeg de laatste soort. Nogmaals, het kan niet genoeg gezegd, hulde aan mijn huisarts. Plezierige bijwerking was dat ik volgens hem en zijn weegschaal de afgelopen 4 weken ook nog eens 5 kilo was afgevallen. Voor de rest van mijn leven zit ik nu wel aan deze pillen vast, maar als ik me zo blijf voelen, mag dat nog een tijdje zijn.