Pinksteren

Op zondagsochtend mis ik mijn gebruikelijke gang naar de kerk. Ik mis de dienst, de stilte, de aandacht, bezinning, het samen zijn. De liturgie op de tv is een eenzaam surrogaat. Gemeenschap vieren in je eentje is maar een moeizame zaak. Ik ben niet voor kluizenaar in de wieg gelegd.
Er af toe toch even uitgaan, een beetje beweging wordt ook geadviseerd. Op zondag is de kerk een paar uur open. Geen dienst, maar ruimte voor stille aanbidding. Er is plaats genoeg om de anderhalve metergrens te respecteren. Een handjevol mensen, ver van elkaar. Als er twee of drie in mijn naam bijeen zijn, ben ik in hun midden. We zijn met meer, niet veel meer, maar met meer dan genoeg om hem in ons midden te voelen. Het is of we samen in stilte wachten op andere tijden en ik moet denken aan het pinksterverhaal. Ik voel me een van de mannen in een bovenzaal in Jeruzalem die wat ontredderd bij elkaar zitten omdat hun inspirator vertrokken is. Zij moeten zijn dood, maar zeker ook zijn verrijzenis nog een plaats geven. Nu zonder zijn lijfelijke aanwezigheid. Opgestegen naar de hemel, het zal me wat. Het enige dat lijkt te resten is zijn belofte dat als zij de geest krijgen de kracht ontvangen om zijn getuigen te zijn in Jeruzalem, in heel Judea en Samaria, en tot het einde  der aarde. Een belofte die eerst nog maar eens waar gemaakt moet worden. Het gonst in de stad. Van over de hele aarde is men naar Jeruzalem gekomen voor het Wekenfeest. En dan wordt de belofte ingelost. De mannen getuigen in alle talen van de wereld, worden verstaan en begrepen. Vurige tongen hebben hen verlicht.
Ik ben weer terug in de zo stille zondagse kerk. De paaskaars brandt. Een handjevol mensen, ver uit elkaar, heel dichtbij. Als er twee of drie…
Het wordt Pinksteren.