Pinksteren

Op het blaadje van vandaag van mijn Maria-kalender staat een tekst van Huub Oosterhuis getiteld ‘Pinksteren’. Ik lees de tekst zachtjes voor mijzelf en terwijl ik zo de woorden lispel komt ook de melodie weer bij me binnen die ik begin mee te neuriën. En met die woorden en muziek komt een oud beeld boven. Ik ben weer in de kerk in Hatert en zing mee in het Gezinskoor. De kerk is al veel te groot voor het povere aantal kerkgangers. Ex dirigeert het koortje, slaat de maat en zorgt er op zijn minst voor dat we allemaal tegelijk beginnen en zo mogelijk min of meer ongeveer gelijk eindigen. Dochter en zoon zingen mee of treden op als misdienaar. Het is Pinksteren, tientallen jaren geleden. Inmiddels is de kerk allang afgebroken en vervangen door een mini-exemplaar, de goede en vrijzinnige pastoor waar ik het goed mee kon vinden is een paar jaar geleden gestorven,maar wat bleef zijn de goede herinneringen aan een actieve periode in mijn leven die cirkelde rond die parochie in Hatert. Een hechte gemeenschap, die zich niet druk maakte om Godsbeelden of uitputte in zware theologische debatten, maar die het goed had met elkaar. Waar Pinksteren nog licht bracht en mensen elkaar inspireerden.
Maar dat is herinnering. Er kwamen andere tijden. De kerk deed voor mij zijn deur op slot, de geest kon niet meer waaien, opgesloten in een te nauwe kooi. De vele wegen werden weer een weg, die niet de mijne is. Hij lijkt wel op de weg die ik wil gaan, maar is te rechtlijnig, te rechtstreeks en te smal. Verbeelding mag er geen plaats op hebben, volgzaamheid is het parool. Geen rustplaatsen om te verwijlen, even na te denken, te mijmeren, te twijfelen, zelfs niet om misschien even te geloven.
Pinksteren 2017. Ik lees “de geest des heren heeft een nieuw begin gemaakt .” Ik denk na, mijmer, twijfel en, wie weet, geloof even.