Pin

Als ik de blogs van de laatste tijd nog een eens terug blader valt het mij op dat het wel erg veel over mij zelf gaat. Het is of alles om mij draait, dat er weinig buiten mij om gebeurt, zaken waar ik commentaar op zou kunnen hebben, die me vrolijk, verdrietig of boos maken. Het lijkt of ik een bok of  zo iets ben die met een ketting aan een in de grond geslagen pin vast zit en niet verder kom dan dat die ketting lang is. Ik graas dat ronde stukje weiland helemaal af. Een  armzalig stukje kaalgevreten grond en om dat kleine cirkeltje heen groeit het gras, bloeit de klaver en een keur van andere weideplanten. Maar ik kan er niet bij. Mijn actieradius is beperkt. Ik doe alsof ik de ketting de schuld geef, maar weet dondersgoed dat dat een onterecht verwijt is. Het is niet alleen de ketting die mij in bedwang houdt, ik ben het vooral zelf die zich neerlegt aan het eind van de ketting. Niet verder hoeft te gaan en zich tevreden waant met zijn bereik. Natuurlijk zou  ik willen dat ik die pin waaraan ik verankerd lijk uit de grond kon trekken, maar ik weet ook dat als ik dan op weg zou gaan de ketting achter mij aan zou blijven slepen en misschien zou de pin kunnen blijven haken achter een plaats waar ik helemaal niet wil zijn. En zo kies ik er voor te blijven waar ik ben, in dat mij zo vertrouwde cirkeltje waarvan ik elke vierkanten centimeter denk te kennen.
Ik trek zachtjes aan mijn ketting. Die lijkt muurvast te zitten. Dan omvat ik de pin. Bedenk ik dat of voel ik echt wat beweging? Ik wrik en wrik. Nee, los komen doet de pin nog niet, maar er zit beweging in. Nauwelijks voelbaar, wel merkbaar. Er lijkt ruimte te komen, onverwacht.