Piano’s

Het is 1995. Ik ben met Gade in Italië, we trekken wat rond door Toscane en Umbrië. Het is voor het eerst dat we samen in Italië zijn of waren  we eerder al een keer een weekje in Rome?  We houden geen vakantiedagboeken bij, wat doet het ook toe, we waren dus ooit eerder in het gebied waar de Marche tegen aanschuurt. In 1995 bezochten we ook de Piano Grande en de Piano Piccolo en nog een derde piano die als vanzelf in de grote en de kleine overloopt. Gedrieën vormen ze een immense vlakte omkranst door de hoge bergen van de Monte Sibbelini. Twintig jaar geleden benaderden we de vlakte vanuit Norcia. Als we aan de rand staan verkijken we ons op de afstand. Alles lijkt een andere dimensie te krijgen, je kijkt eindeloos ver weg, auto’s worden stipjes in een mateloze verte en een wandeling die we maken wordt twee keer zolang als we denken. Maar dat maakt niet uit. Het is 1995. Lijf en leden lijken allemaal nog naar behoren te functioneren, al is het daar op die vakantie  dat de eerste symptomen van een mogelijk niet optimaal functionerend hart zich manifesteren. Maar die symptomen worden niet herkend of met een smoesje weggewuifd. Maar het beeld van de Piano’s beklijft. Twintig jaar lang.
Het is 2015. Vanuit ons vakantieverblijf is het anderhalf uur rijden naar Casteluccio in het hart van de Piano Grande. Het weer is weer zo als het op een Italië-vakantie hoort te zijn. Kortebroekenweer  en op naar de Piano Grande, op naar Casteluccio. Als we daar aankomen waait er een gemeen windje. Gade en ik zijn redelijk underdressed voor de omstandigheden. Maar gauw een extra jackje aangetrokken en in een cafeetje een cappuccino besteld en een gebakje waar wel een halve pot nutella op werd gesmeerd. Dolce vita! We verkennen het dorpje, tot het hoogste steegje. De Piano ligt aan onze voeten. En de vlakte is nog net zo imposant als ik hem twintig jaar geleden in gedachte had. Op een terrasje, uit de wind in de volle zon is het goed lunchen. Even verderop zoeken we een bankje op. We zien uit over de hoogvlakte,  kijken elkaar aan en zonder woorden weten we precies wat we willen zeggen.