Petticoat

Ik had gistermiddag een huwelijk. Een klein Turks huwelijk. Alleen bruid en bruidegom en de vader en moeder van de bruid, haar zusje en kleine broertje. Zus en moeder waren getuigen. Ze waren bijna 20 minuten te laat. Hadden vast gezeten achter een langzaam rijdende vuilnisauto. Ik hoop voor hen dat deze bijzondere bruidsstoet geen omen is voor hun huwelijk. Zo’n kleine plechtigheid heeft vaak een hartverwarmende intimiteit. Aan het einde werden er groepsfoto’s gemaakt, al is het woord groepsfoto met 5 personen mogelijk wat aan de overdreven kant. Toen die gemaakt was wilden ze ook nog een foto met de burgemeester er bij. En net voor ik wilde uitleggen dat de burgemeester… begreep ik dat ze met de burgemeester mij bedoelde. Ik heb het zo gelaten, zeker toen de vader bij het weggaan nog uitvoerig handenschuddend met “Burgemeester, heel, heel hartelijk bedankt, ook voor de foto” afscheid nam. Sommige sprookjes moet je in tact laten.
’s Avonds zat ik zelf in zo’n sprookjeswereld. De musical Petticoat. Ik hou van musical en ik schaam me er niet eens voor. Drie uur ondergedompeld in een bubbelbad van vlotte liedjes, sprankelende dansjes en een fleurig spelend orkest. Een verhaal van niks, met topsterren en een enkele zelfs (of misschien wel juist) in dit genre niet overtuigende acteur (of is het zanger, of is het danser). En inderdaad, Chantal Janzen straalt in deze letterlijk op haar lijf geschreven musical. Ondanks de te grove stereotypering van de noorderling en homo, dat heeft zo’n stuk toch niet echt nodig, is het meer dan redelijk genietbaar. De citaatjes in muziek (Eres tu), toneelbeeld (My fair Lady) en decor (Frans Masereel) zijn handig verstopt en waarschijnlijk heb ik er nog heel wat gemist.
Musical gisteravond. Vanavond kamermuziek met Ligeti, Schubert en Brahms. Ik ben een culturele omnivoor.