Persvrijheid

“3 mei is de Werelddag van de persvrijheid, een dag om vermoorde journalisten te betreuren en onze solidariteit uit te drukken met journalisten die in de gevangenis verkommeren of op alle mogelijke manieren belemmerd worden in de uitvoering van hun werk.
Maar het is ook een goede gelegenheid om de doelstelling en verdiensten van de vrije pers te promoten en te benadrukken dat een vrije pers vrede en welvaart kan brengen in deze roerige wereld“, zo lees ik op Internet. Ook mijn krant staat er vandaag bol van en ook op der radio wordt er de nodige aandacht aan besteed.
Iedereen mag denken wat hij wil, iedereen mag schrijven wat hij wil. Die vrijheid is een groot goed, al te vaak met voeten getreden. Een staatsvorm die op de een of ander manier de persvrijheid beperkt mag zich geen democratie noemen. Laat dat nog maar eens gezegd zijn.
Ik ben een schrijver van korte stukjes, zeker geen journalist. Integendeel, in mijn werkzame leven was ik jarenlang persvoorlichter en woordvoerder. Veel meer een ‘his masters voice’ . Maar in mijn stukjes mag ik zeggen wat ik wil, ik ben niemand verantwoording schuldig. Dat kan ik nu hier wel manhaftig neertikken, maar dat betekent niet dat ik met niemand of niets rekening houd. Beleefdheidshalve anonimiseer ik zo veel mogelijk personen die figureren in mijn stukjes. Ik realiseer mij dat dat veel minder geldt voor Gade, Ex, Zoonlief en Dochterlief. Die lijken verdacht veel op mensen in mijn directe omgeving. Maar het zijn figuranten in mijn stukjes, ze zijn het niet 1 op 1 zelf, zoals de ik in mijn stukjes wel lijk op mijzelf, maar het nooit helemaal is. Het is een gefantaseerde ik. En dat geeft mij de vrijheid te schrijven wat ik wil, waarover ik wil, over wie ik wil.
Ik ben geen journalist die worstelt met de de werkelijkheid en de waarheid en daarvoor soms een hoge prijs moet betalen.Ik ben een stukjesschrijver, eendagsvliegen, vandaag geschreven, morgen alweer vergeten. Daarom schrijf ik elke dag een stukje.