Perspectief

Nu dacht ik eigenlijk altijd al wel dat ik mijn stad een beetje kende. Dat mag ook wel nadat ik daar bijna mijn hele leven heb gewoond. Behalve mijn studietijd, de 16 maanden militaire dienst en vier jaren in een niet nader te noemen stad was en is Nijmegen mijn biotoop. Daar voel ik mij thuis, daar wil ik wonen. Ik ken de weg in Nijmegen. Nu durf ik niet te beweren dat elke stadsuitbreiding mij vertrouwd is, dat ik het gebied aan de overkant van de Waal als mijn broekzak zou kennen, maar Nijmegen dat voelt vertrouwd, dat is vertrouwd. Ik weet hoe die stad er uit ziet, hoe die ruikt en smaakt. De geur van de Waal, ja die rivier kun je ruiken, completeert het beeld van mijn stad.
En toch kreeg ik vandaag een heel andere kijk op de stad.
Een keer per jaar eten Gade en ik met goede kennissen, die ook bevriend waren met mijn jeugdvriend Wim . Dat deden we samen met Wim en zijn tweede echtgenote. Wim was al jong weduwnaar geworden en we waren het contact met elkaar wat verloren. Tot het moment dat hij mij vroeg zijn huwelijk te willen sluiten. Sinds dat moment gold die eetafspraak en elk jaar ontmoetten we elkaar. Op toerbeurt aten we dan bij de een, dan bij de ander. Soms een uitgebreid diner, dan weer een feestelijke lunch. We koesterden onze band.  En toen ging Wim veel te jong dood. Zijn weduwe verhuisde van Den Haag naar Nijmegen en vanmiddag was bij haar ons jaarlijkse etentje, want die mooie afspraak hielden we in ere. Nu met ons vijven en ik mistte mijn vriend.
Midden in de stad  ligt wat weleens het lelijkste plein van Nederland is genoemd. In een poging er toch nog iets van te maken zijn er hoge appartementsgebouwen omheen gezet. In een zo’n appartement aten we vandaag en keken vanuit de hoogte op mijn stad die ik  zo goed dacht te kennen. Vanaf dat hoge gebouw verschoof het perspectief. Het zo vertrouwde zag er heel anders uit. Ik moest mij opnieuw oriënteren. Moet je nagaan hoe dat vanuit de hemel wel niet is. Wim zou niet weten wat hij zag.