Pendelbus

Nijmegen herdenkt een maal in de vijf jaar op een fors aangedikte wijze zijn bevrijding. In de tussenliggende jaren gebeurt dat op wat bescheidenere wijze. Het was in 1994 of 1999 of misschien ook wel een jaar later bij de herdenking van de 5e mei dat in Nijmegen met groot vertoon het bevrijdingsjubileum werd gevierd. Als ik mijn oude agenda’s nakijk vind ik in geen van de exemplaren die ik al die jaren bewaard heb, een verwijzing naar de herinnering die ik heb aan een van die opgeklopte herdenkingen. Maar het was in een jaar dat er heel wat bobo’s naar de stad waren afgereisd om de bevrijding te herdenken. Er was een manifestatie is het Goffertstadion. Voor de gasten die dat wilden, stond er na afloop een pendelbus klaar naar hotels in Berg en Dal. Met een gastheer. Dat mocht ik zijn. Het liep geen storm naar de bus. Er kwam een mijnheer met zijn vrouw aan. Ik verwelkomde hen: “Welkom mijnheer Hazelhoff, welkom mevrouw Hazelhoff.” We hebben nog even gewacht, maar verder was er geen belangstelling voor de pendel naar de hotels. En zo zat ik alleen met de Soldaat van Oranje en zijn vrouw in de bus naar Berg en Dal. Waar we over spraken, ik zou het niet meer weten. Koetjes en kalfjes waarschijnlijk en het weer op Hawaii. Van heldendaden weet ik niet zo veel.
Gisteren zat ik weer in de bus, een pendelbus. Van Station Leiden naar Vliegbasis Valkenburg. Deze bus zat goed vol, net zo als die middag het in een van de hangars gebouwde theater. Het was genieten van het overweldigende decor van Soldaat van Oranje, de musical. Je draait van scene naar scene. Van de sociëteit Minerva, via het studentenhuis aan het Rapenbrug naar Paleis Noordeinde en vandaar naar het strand bij Scheveningen, waar de Noordzee vriendelijk bruisend dan Hollands niet meer zo vrije kust begroet. Zelfs de landingsbaan van het vliegveld met daarop een heuse Dakota wordt als decor gebruikt.
Al kijkend vraag ik me af hoeveel mensen in de zaal de Soldaat van Oranje persoonlijk de hand hebben geschud.