Pelgrims

Er wordt wat afgelopen. En heb ik het niet over wekkers na een gezonde nachtrust en ook wil ik het niet hebben over de Nijmeegse Vierdaagse dat voor heel veel mensen toch het summum van wandelen is. Natuurlijk is het een hele prestatie om vier dagen 30, 40 of 50 kilometer te lopen en dan weer uit te komen op de plek waar je begonnen bent. Op  sommige plaatsen is het zo druk dat er geen doorkomen meer aan ijs. File lopen, te veel mensen op een te smal parcours. Dringen om toch op tijd terug te zijn. Ook al is het geen wedstrijd, je kunt toch te laat binnenkomen en dan mag je de volgende dag niet starten en ben je op de laatste dag na sluitingstijd binnen dan loop je wel je kruisje mis.
Ik heb het ook niet over de hardlopers die in strakke pakjes met hartslagmeters behangen op zondagochtend hun rondjes rennen. Rond de tijd dat ik ter kerke ga zijn het, naast de hondenuitlaters, de enige mensen die ik dan tegenkom. Sommige van die lopers zijn toonbeelden van fit- en getraintheid, maar er zijn er ook bij wier hoofd zo rood ziet dat ik geen enkele associatie met gezond bewegen krijg.
Nee, als ik het vandaag over lopen heb bedoel ik de groeiende belangstelling  voor de spirituele wandeltochten. De meest in het oog springende daarbij is natuurlijk de pelgrimage naar het graf van de apostel Jacobus in de naar hem genoemde Noord-Spaanse stad. Een tocht die nu ook te volgen is op televisie en laat zien dat het niet allen een pelgrimstocht is gericht op zelf inkeer, maar ook een tocht met afzien, blaren, pijnlijke knieën en dienst weigerende benen. Een tocht waarin, zeggen de deelnemers, je je zelf tegen komt. Ik hoop dat de ontmoeting hen bevalt.
Ik loop nauwelijks meer. Het lijf laat het niet meer toe. Zelfs de rond Nijmegen gesitueerde ‘walk of wisdom’ is mij kilometers te lang. Het is een wandeling die naar bedoeling van de organisatoren: “klassieke levensvragen met moderne thema’s verbindt: de zoektocht naar authenticiteit en de uitdaging om met miljarden mensen te leven op één planeet.”
Een zoektocht die ik zelf bij voortduring afleg, een pelgrimstocht in stilte. De stilte van denken, voelen, geloven en soms zien, even.