Peemankeetje

Ik ben een Nijmegenaar in hart en nieren. Ik ben hier geboren, opgegroeid, even weggeweest maar gauw weer terug gekomen. En in de loop van de jaren ben ik steeds Nijmeegser geworden. In de jaren dat ik niet in Nijmegen woonde kon ik toch inde verte de pijpen van de centrale zien. Die pijpen zijn samen met de centrale inmiddels verdwenen maar vormden toen letterlijk een punt op de horizon, een verwijzing naar wat wij toen het beloofde land noemden en waar ik na vier, vijf jaar weer terug verhuisde. Terug naar Nijmegen, de stad van de harde è-klank en de z die een s wordt, zoals de f een v en omgekeerd.
Ik denk de stad te kennen na al die jaren, zijn ins en zijn outs. Er zijn zelfs mensen die mij enige autoriteit op dat gebied denken toe te kennen, zeker na dat ik jaren geleden meewerkte aan een herziene versie van het Nimweegs woordenboek. En in mijn boekenkast staat ruim een meter boeken over de stad waarin in alles wat ik niet weet op te zoeken is. Dacht ik.
Ik krijg een mailtje van een schrijver die zich afvraagt of het idee dat hij heeft klopt dat in de Peemankeetjes in 1972 ook bier te koop was. Peemankeetjes waren destijds houten kiosken opgezet door een blauwe knoop organisatie waar aanvankelijk limonade en melk te koop was. De keetjes, een twaalftal, werden later overgenomen door een drankenhandel. De geschiedenis trekt zo zijn eigen spoor. Inmiddels zijn de markante keetjes al lang uit het straatbeeld verdwenen.
Ik kan zijn vraag niet beantwoorden, ook niet als ik op Internet aan het speuren ga of mijn boekenkast raadpleeg. En 1972 was nou net een van de jaren dat ik niet in Nijmegen verbleef. Maar ik ken wel iemand die bijna alles van de Peemankeetjes afweet als zoon van de laatste eigenaar van de keten keetjes. Ik geef zijn gegevens aan de schrijver door.
Ik weet dan wel niet alles over de stad, maar wel hoe het te vinden is.